Dag-tot-dagbeschrijving:
- 14-09-2019 Amsterdam – Dubai (vlucht)
- 15-09-2019 Dubai – Sydney (vlucht)
- 16-09-2019 Sydney – Cairns (vlucht)
- 17-09-2019 Cairns (dagtocht Kuranda)
- 18-09-2019 Cairns – Mosman Gorge – Daintree
- 19-09-2019 Daintree – Cape Tribulation
- 20-09-2019 Cape Tribulation (dagtocht Bloomfield Track)
- 21-09-2019 Cape Tribulation – Magnetic Island
- 22-09-2019 Magnetic Island
- 23-09-2019 Magnetic Island
- 24-09-2019 Magnetic Island – Airlie Beach
- 25-09-2019 Airlie Beach (dagtocht Derwent Hunter)
- 26-09-2019 Airlie Beach – Rockhampton
- 27-09-2019 Rockhampton – Hervey Bay
- 28-09-2019 Hervey Bay – Lady Elliot Island
- 29-09-2019 Lady Elliot Island – Hervey Bay
- 30-09-2019 Hervey Bay (dagtocht Fraser Island)
- 01-10-2019 Hervey Bay (dagtocht whalewatching)
- 02-10-2019 Hervey Bay – Noosa
- 03-10-2019 Noosa – Brisbane
- 04-10-2019 Brisbane – Byron Bay
- 05-10-2019 Byron Bay – Port Macquarie
- 06-10-2019 Port Macquarie – Hunter Valley
- 07-10-2019 Hunter Valley – Sydney
- 08-10-2019 Sydney – Lord Howe Island (vlucht)
- 09-10-2019 Lord Howe Island
- 10-10-2019 Lord Howe Island (5 jaar getrouwd!)
- 11-10-2019 Lord Howe Island
- 12-10-2019 Lord Howe Island – Sydney (vlucht)
- 13-10-2019 Sydney
- 14-10-2019 Sydney – Dubai (vlucht)
- 15-10-2019 Dubai
- 16-10-2019 Dubai
- 17-10-2019 Dubai – Amsterdam (vlucht)
Amsterdam – Dubai (vlucht)
We kunnen vanochtend nog rustig de laatste dingen doen voordat we vertrekken. Er zijn mensen die een vlucht die pas 's avonds vertrekt prettig vinden, maar ik niet. De dingen die je nog wilt doen, heb je al gedaan en je houdt steeds de tijd in de gaten dus echt relaxt is het toch niet. Bovendien kunnen we beide niet slapen in het vliegtuig, dus daar hoeven we het niet voor te doen. Maar ja, wil je met Emirates vliegen op dit traject, dan heb je geen keus, dus we doen het ermee.
Om 14.15 uur rijden we met de Aygo met onze bagage erin naar het station, waar Martin mij en de bagage dropt. Vervolgens rijdt hij weer terug naar huis, parkeert de auto en loopt weer terug naar het station. Het is heerlijk weer, zoals vaak het geval is als we op reis gaan.
Over 2 dagen hopen we in Australië aan te komen. Maar eerst moeten we het lange hangen zien te overleven. Wat zal ik blij zijn als we eindelijk voet aan de grond zullen zetten in Cairns!
Volgens de NS app zou het niet druk zijn in de trein. Nou, dat hebben ze mooi mis. In de trein van Utrecht naar Schiphol kunnen we niet eens bij elkaar zitten. Bij station Amsterdam Bijlmer wordt me duidelijk waarom. De trein stroomt leeg en ik zie allemaal mensen met Ajaxshirtjes. We weten het altijd goed uit te kiezen. Op weg naar Schiphol als Ajax een thuiswedstrijd speelt. Deze keer gelukkig wel wat beschaafdere supporters dan de vorige keer!
Waar ik me iedere keer weer over verbaas is dat ze in de trein naar Schiphol de trein zo hebben ingedeeld dat je je koffers nergens kwijt kunt. Geen bagagerek. Geen plek onder of tussen de stoelen. Blijkbaar is het de bedoeling dat iedereen z'n bagage maar midden in het gangpad zet. Heel vreemd! Maar ja, zo heeft de NS ook jaren geleden besloten om de rechtstreekse trein vanuit het zuiden van het land naar Schiphol te verruilen voor een rechtstreekse trein vanuit Venlo naar Schiphol. Zonder de cijfers te kennen, durf ik toch met redelijke mate van zekerheid te beweren dat er meer mensen vanuit de stations Heerlen, Maastricht, Sittard, Roermond en Weert naar Schiphol reizen dan vanuit Venlo, Blerick, Horst-Sevenum, Deurne of Helmond. Ach ja, de NS is een onderwerp waarover je een boek kunt schrijven. Al zal het geen best seller zijn...
Bij de douane is het ontzettend rustig. Dat hebben we eigenlijk nog niet eerder meegemaakt hier op Schiphol. Dat betekent echter niet dat we er snel doorheen zijn. Dat de foto rugtas open moet worden, zijn we gewend. Maar deze keer moet ik ook mijn kleine handtasje leeghalen. Als ik vraag wat het issue is, krijg ik te horen dat ik onregelmatige structuren heb. Dus drugstest en alles erop en eraan. Ik word nog net niet gefouilleerd. Met name mijn lippenbalsem van Rituals is interessant. Tja, het is wel een fijn dingetje, maar volgens mij toch niet zo bijzonder. Waarschijnlijk wel een van de weinigen die in een metalen hoesje zit. Ik krijg wel een verkapt compliment, want mijn bagage is "netjes gestructureerd", al zijn het vreemde structuren voor de apparatuur hier.
De afgelopen weken was ik natuurlijk heel bewust bezig met de puntjes, maar vandaag hou ik het even voor gezien. Het wordt een hoogstaand diner bij McDonalds.
Rond 20.15 uur landt de Airbus 380 terwijl de lucht mooi kleurt van de ondergaande zon. Tegen de tijd dat we het vliegtuig in mogen is het bijna 21.30 uur en kan ik niet stoppen met gapen. En dan moeten we feitelijk nog beginnen aan de reis. Pfff!
Onze vlucht EK 150 van Amsterdam naar Dubai vertrekt met ongeveer een half uur vertraging. Om 22.20 uur hebben we eindelijk lift off!
Ik had onze stoelen strategisch gekozen en het heeft (deels) goed uitgepakt. Naast en voor Martin een lege stoel. Helaas bepaal je niet wie er in je directe omgeving zit. Achter ons een groep dames met een Surinaams accent. Ze hebben het heel gezellig en willen het hele vliegtuig laten meegenieten. Het vrouwtje naast de lege stoel kijkt een aantal keer geïrriteerd achterom. Als onze blikken elkaar kruisen, weet ik dat ze hetzelfde denkt: dit wordt een lange vlucht!
Dubai – Sydney (vlucht)
En dat gaat maar door... Ik heb voor mijn verjaardag een oordopjes gekregen met ruisfilter. Hele fijne dingen van Bose. Zelfs als er iemand naast je staat te stofzuigen, hoor je dit nauwelijks. Echt wonderbaarlijk goed. Als Martin of de stewardess iets tegen me zegt als ik de ruisknop aan heb staan, hoor ik ze gewoon niet. Maar tegen het getetter van de 4 Surinaamse dames achter ons is zelfs de kwaliteit van Bose niet opgewassen. Gelukkig wordt het geluid wel gedempt waardoor het enigszins vol te houden is. Ik ben dan ook blij als we stipt op tijd om 6.30 uur 's ochtends landen in Dubai en we onze oren even rust kunnen geven. En onze benen en rug kunnen strekken. We zijn nog lang niet op de helft, maar ik ben nu al helemaal kreupel gezeten.
In Dubai is het om deze tijd al 30 C. Dat belooft wat voor onze stop over tijdens de terugreis. Misschien moet ik het programma maar een beetje minder ambitieus maken. Dit soort temperaturen vraagt om een relaxte benadering.
Het vliegveld in Dubai is gigantisch. We moeten eerst met een ontzettend grote lift tig verdiepingen omlaag. Vervolgens met een soort metro naar een ander gedeelte. Vervolgens weer zo'n joekel van een lift en dan weer een eindje lopen. En overal stikt het van de mensen in kleffe niet al te frisse lucht. Ondanks dat de luchthaven gigantisch is, valt hij me tegen. Ik had op de een of andere manier meer luxe en comfort verwacht. Maar het is vooral rommelig en rumoerig en zitplaatsen bij de gate zijn een schaars goed. Niet echt wat je verwacht als je de overdaad ziet waarmee de hotels en andere toeristische trekpleisters mee overspoeld zijn.
Op deze luchthaven naar het toilet gaan is overigens ook een bijzondere ervaring. De toiletpot is bijna tot aan de rand gevuld met warm water. Dus als je klaar bent met je plasbeurt, kun je alles droog deppen vanwege de waterdamp. Ik kan niet zeggen dat me dat nu echt een schoon gevoel geeft...
Na wederom een aantal uur te hebben rondgehangen op het vliegveld, mogen we even voor 10 uur dan eindelijk boarden. Onze vlucht EK 412 van Dubai naar Sydney heeft blijkbaar Christchurch (Nieuw Zeeland) als eindbestemming. Ik wist niet dat je zo'n lange vlucht in één keer kunt doen. Ik verwacht dat ze in Sydney wel zullen tanken, want dat is al bijna 14 uur vliegen. En van Sydney naar Christchurch ben je ook nog makkelijk een uurtje of 3 onderweg.
Gezien de late boarding tijd, verwacht ik dat we de geplande vertrektijd van 10.15 uur niet gaan redden. Om 10.20 uur zitten we echter al klaar voor vertrek. Vervolgens informeert de piloot ons dat we nog 20 minuten moeten wachten voordat we kunnen vertrekken. De reden is dat we anders te vroeg in Sydney zijn en daar mag je pas vanaf 6.00 uur 's ochtends landen.
Uiteindelijk lopen we toch vertraging op, want er is file op de luchthaven en blijkbaar kunnen ze dat niet handelen. Als we uiteindelijk met 1,5 uur vertraging vertrekken, begin ik me toch een beetje ongerust te maken. In Sydney moeten we namelijk eerst onze ruimbagage ophalen, hier vervolgens mee door de douane en opnieuw inchecken alvorens we onze vlucht naar Cairns mogen boarden. We hebben wel redelijk wat overstaptijd, maar iedereen die de douaneprogramma's van Australië kent, weet dat het nogal een gedoe is. En we willen onze vlucht naar Cairns natuurlijk niet missen. We hebben echt genoeg tijd besteed aan het hangen op vliegvelden en in vliegtuigen.
Voor vertrek krijgen we een tasje van Emirates met een paar sokken, een maskertje, oordopjes en een velletje stickers. Met dit laatste kun je de sticker naar keuze op je stoel plakken en zo aangeven of ze je wakker moeten maken voor eten, voor duty free shoppen of dat ze je lekker moeten laten slapen. Best een goed idee eigenlijk. Ik verwacht niet dat ik in slaap zal vallen, maar plak voor de zekerheid toch maar de sticker met wakker maken voor eten op mijn stoel. Je weet maar nooit…
We hebben regelmatig last van turbulentie tijdens de vlucht. Op zich niet erg, maar iedere keer knalt er dan een bericht door de oordopjes dat tientallen keren harder is dan het reguliere volume. Echt heel vervelend. Een ander bijkomend nadeel is dat je dan niet naar het toilet mag. En dat terwijl de toiletten toch al schaars zijn aan boord (waardoor er als er geplast mag worden een kleine file ontstaat) en ik nu eenmaal toch een behoorlijke frequente toiletbezoeker ben, zorgt dit voor extra ongemakken.
Sydney – Cairns (vlucht)
Normaal gesproken kan een piloot op een lange vlucht aardig wat tijd goedmaken. Terwijl we nog niet de helft erop hebben zitten voorspelt de vluchtplanner dat we uiteindelijk maar met 20 minuten vertraging zullen aankomen. Ik ben dus hoopvol gestemd dat de oorspronkelijk aankomsttijd gehaald gaat worden. De rest van de reis loopt de teller echter weer voorzichtig op. Helaas lukt het de piloot niet om de schade helemaal in te halen. We landen met ruim een half uur vertraging om 6.40 uur in Sydney. Eigenlijk was onze vlucht naar Cairns geboekt met 7.40 uur als vertrektijd, wat we nooit hadden kunnen halen. Dus maar goed dat die vlucht verplaatst is naar 9.30 uur. Nu maken we nog een kans.
Bij de bagageband staan we voor mijn gevoel uren te wachten. Als de meeste passagiers hun bagage verzameld hebben en er geen nieuwe bagage meer op de band komt, snel ik naar de balie om hulp in te schakelen. Het is er behoorlijk druk en opeens wordt er toch nog nieuwe bagage op de band gedropt. Hoera, die van ons zit erbij! Dus snel in de massa naar de douane, waar we vrij vlot doorheen komen. Vervolgens weer de ruimbagage droppen. Dan nog even snel een sanitaire stop en om 8.00 uur zitten we al in de shuttlebus naar het juiste gedeelte van het vliegveld. Gelukkig op tijd voor onze vlucht naar Cairns. Niet echt relaxt, maar we hebben het gered!
Bij de gate van onze vlucht QF 922 van Sydney naar Cairns wordt al snel duidelijk dat het een drukke vlucht wordt. Een compleet meidenteam (zo'n twintig tieners) en een groep van zeker 30 schoolkinderen gaan blijkbaar ook mee. Gelukkig zitten de schoolkinderen niet bij ons in de buurt. Ik ben inmiddels al ruim 40 uur wakker en te veel prikkels om me heen kan ik op dit moment niet meer verwerken.
Het vliegtuig is al snel klaar en terwijl we braaf zitten te wachten, meldt onze piloot dat er problemen zijn met het vrachtsysteem. Normaal gesproken wordt deze data automatisch digitaal aangeleverd, maar nu is dat systeem defect en moet het op een andere manier. Hij heeft geen idee hoe lang dit euvel gaat duren, maar blijkbaar is deze info wel essentieel om in te geven. Gelukkig is het snel opgelost en kunnen we taxiën, waar we in de file aansluiten en uiteindelijk even na 10.00 uur mogen vertrekken.
Hier weet de piloot echter wel goed gas te geven en de oorspronkelijke aankomsttijd van 12.40 uur wordt gewoon gehaald. Doordat we in Sydney de douanecheck hebben gehad, is het ritueel in Cairns heel simpel: bagage ophalen en klaar.
Op naar de Hertz autohuur balie. We hebben een sedan (Toyota Camry of iets vergelijkbaars) gereserveerd, maar deze zijn “uitverkocht”. In plaats van deze gemiddeld klasse huurauto, krijgen we een upgrade naar een van de hoogste categorieën, namelijk een Toyota Kluger, een 4WD die net een maatje minder hoog is dan een Prado, maar toch een aardig groot bakbeest. Dat is boffen! De auto zal wellicht wel wat meer benzine slurpen, maar is erg comfortabel en onze bagage past en gemakkelijk in.
Vanuit het vliegveld is het maar een minuutje of 10 rijden naar onze eerste overnachtingsplek, de Cyclone Shelter. Ik had Elaine al doorgegeven met welke vlucht we zouden aankomen, zodat ze ongeveer wist wanneer ze er moest zijn om ons de sleutels te overhandigen. Ze heeft zelfs voor een klein voedselpakket gezorgd. Erg attent! Ook Tova, de vriendelijke huishond staat al klaar om ons te begroeten. Het is een groodle. Zelf had ik er nog nooit van gehoord, maar het is een kruising tussen een golden retriever en een poedel. Een erg lief beest en een echte knuffelkont.
Voor onze kamer hebben we een heerlijk terras. We pakken even een paar minuutjes om van het terras te genieten en dan maken we ons op om boodschappen te gaan doen. Ontbijt voor de komende dagen en wellicht ook iets om ’s avonds te eten omdat we vandaag geen zin meer hebben om nog ergens naar toe te gaan. En natuurlijk een koelbox, want die is hier redelijk onmisbaar!
Wanneer we terug komen rijden van het boodschappen doen, zien we een zwart/witte ibis bij een van de buren in de voortuin lopen. Vervolgens zien we in onze tuin een grote sprinkhaan en even later zien we een groep kaketoes overvliegen. Terwijl we lekker relaxen en van het zonnetje genieten, horen we het typische geluid van een gekko. Yep, we zijn weer helemaal thuis.
We hebben een zak kant en klare Laksa gekocht en wat noodles en taugé voor erin. Het idee was goed, maar de Laksa is een gemiste kans. Die maak ik zelf veel lekkerder, maar voor nu doen we het er maar even mee. Als toetje een heerlijk kopje thee met het favoriete koekje van Australië, het timtammetje.
Cairns (dagtocht Kuranda)
Vanochtend moeten we vroeg uit de veren, want we vertrekken op tijd voor ons dagje Kuranda. Deze keer helemaal geen probleem voor mij, want ik lig al vanaf 4.00 uur wakker. Omdat ik niet kan slapen, heb ik besloten om te kijken of ik recepten van de site van Masterchef Australia kan downloaden. In Nederland kon je dat vroeger ook, maar tegenwoordig is die site geblokkeerd voor Europa. Ik heb geluk, want hier kan het wel. Dus overal waar ik goed gratis internet heb, zal ik proberen een paar van de receptjes te downloaden, zodat ik die thuis eens lekker kan uitproberen.
Maar goed, Kuranda dus… We vertrekken rond 7.30 uur richting de Skyrail terminal. Daar parkeren we de auto en worden in een busje geladen dat ons naar het startpunt van de Scenic Railway brengt. Als de trein aan komt rijden, verwacht ik een mooie oude stoomtrein, maar de locomotief is helaas niks bijzonders. De treinstellen zelf kennen wel nog de ouderwetse charme. Als je een tochtje met de trein boekt, krijg je van tevoren een zitplaats aangewezen. We waren vroeg met boeken en hopen op een goede plek, maar helaas hebben we vette pech. In de trein staan bankjes waar je met z’n 4-en naast elkaar moet zitten en alleen degene die het meest rechts zit, heeft een raamplaats met uitzicht. Je raad het al, wij hebben de 2 plekken die het verst van het raam verwijderd zijn.
Al met al duurt de treinrit zo’n 1,5 uur. In Kuranda aangekomen, haast iedereen zich naar de winkeltjes, maar wij gaan wat wandelroutes combineren. We lopen de River Walk, de Jungle Walk en de Jumrum Walk en komen slechts hier en daar een verdwaalde toerist tegen. Pas als we in het stadje zelf aankomen, zien we hoe druk en toeristisch het is. Het ene winkeltje na het andere. Niks voor ons dus. We besluiten om lekker bij de rivier in het gras te gaan zitten en daar te wachten totdat we met de Skyrail terug naar het startpunt kunnen gaan. Je moet hier van tevoren een tijdstip reserveren en ik was bang dat we wellicht onvoldoende tijd hadden, maar 13.30 uur was een perfecte keuze.
Op dit tijdstip zijn nog niet zo veel mensen die al terug gaan, dus we krijgen een cable car voor ons alleen. Onderweg maken we nog een stop bij de Barron Falls. Met de trein hebben we hier ook al een korte stop gemaakt vanaf de andere kant. Desondanks stappen we uit en lopen we ernaar toe. Deze kant is echter minder goed. Bovendien stroomt er heel weinig water door de falls. In het natte seizoen is dit echt een spectaculaire waterval, maar nu is het niet heel erg bijzonder. We lopen dus weer snel terug naar de Skyrail en vervolgen onze route. De 2e stop geeft de mogelijkheid om nog een stukje te wandelen, maar aangezien we dat al genoeg gedaan hebben vandaag, besluiten we te blijven zitten.
Het mooiste stuk van de Skyrail is het laatste stuk. Dan kijk je vanuit de hoogte uit over het landschap, de zee en de bergen. We eindigen de tocht dus wel met een hoogtepuntje.
Op weg terug naar de B&B gaan we nog even snel wat extra ontbijtspullen kopen. Dan even lekker op ons terrasje zitten en genieten. Rond 16.00 uur pakken we de auto en rijden we naar Cairns om te kijken of we nog wat snorkelspullen kunnen scoren. Het is even zoeken, maar uiteindelijk lukt het ons om voor beide lange snorkelbroeken (ter bescherming tegen UV en stingers) en reefshoes te kopen.
Toen we in 2011 in Australië zijn geweest, hebben we ontzettend lekker gegeten bij restaurant Bayleafs in Cairns. Omdat we er zo’n goede herinneringen aan hebben, besluiten we er vanavond weer te gaan eten. Als het eten geserveerd wordt ziet het er goed uit en ik kan niet wachten om aan te vallen. Helaas is de smaak een stuk minder goed. Ik heb een gerecht met gele rijst en verschillende soorten zeevruchten. De rijst heeft nauwelijks smaak en de zeevruchten zijn allemaal te lang gebakken. Het resultaat: droge vis, gamba’s die taai zijn en inktvis waar je mee kunt schieten. Het gerecht van Martin is al niet veel beter. Zo zie je maar, dat je goede herinneringen soms maar gewoon moet koesteren en niet moet proberen deze te evenaren.
We rijden terug naar de B&B, waar we de boel op orde maken, het reisverslag bijwerken en de foto’s verzamelen. Voordat we naar bed gaan en check ik nog even mijn e-mail. Blijkt dat een berichtje hebben uit Noosa. We hebben een kanotocht geboekt in de Noosa Everglades en het bericht is van Robert van Lake Escapades dat hij voor een operatie naar het ziekenhuis in Brisbane moet en pas vanaf 5 oktober weer aan het werk kan. Of wij onze tocht tot na deze datum willen uitstellen. Wij zijn dan echter alweer verder op onze rondreis, dus dat gaat niet lukken. Als ik hem terugmail en vraag of hij iemand anders weet voor de tocht, geeft hij aan dat het gebied sowieso tot 1 oktober gesloten is vanwege de bushfires en dat hij verwacht dat die periode verlengd zal worden. Dat is dus balen, want ik had me wel op dit tochtje verheugd. Ik besluit nog een berichtje te sturen naar Kanu Kapers (het alternatief al zijn ze een stuk minder goed dan Robert) met de vraag of zij berichtbaarheid hebben voor 2 oktober en of zij gezien de bushfires tochten doen. En dan duik ik snel mijn bed in, want morgen is het weer vroeg opstaan.
Cairns – Mosman Gorge – Daintree
Als om 6.00 uur de wekker gaat ben ik al een uur wakker en actief bezig met het downloaden van recepten van Masterchef Australia. De vraag is in hoeverre ik alle ingrediënten thuis kan krijgen, want het assortiment is hier een stuk uitgebreider, maar dat is voor later zorg. Zoveel recepten zien er goed uit dat ik nog wel wat vaker deze reis wat tijd hieraan moet spenderen. Zo jammer dat die info vanuit Nederland niet beschikbaar is!
We genieten nog een ochtend van de mooie zonsopkomst en het ontbijt lekker buiten op het terras en dan pakken we onze spullen en is het tijd om te gaan. Elaine komt nog even afrekenen. Zij heeft de B&B nog niet zo lang en op booking.com waren er slechts een beperkt aantal reviews, dus het was een gokje om hier te komen. Het was echter een gok die goed is uitgepakt. Prima kamer en heerlijk plekje om te vertoeven. Alleen de lovende woorden over haar gastvrijheid kan ik niet helemaal plaatsen. Niet dat ze onvriendelijk is, maar een echt hartelijk B&B-mens is het ook niet. Ik denk dat ze vooral een connectie heeft met een bepaald type mens en dat zijn wij blijkbaar niet. Ik krijg een beetje een ongemakkelijk gevoel bij haar en dat heb ik niet snel, zeker niet bij Aussies.
Voordat we vertrekken check ik nog even snel mijn e-mail en zie ik een bericht van Kanu Kapers. Zij geven aan dat een kajaktocht op 2 oktober bij de Noosa Everglades zou moeten kunnen. Blijkbaar is de brand onder controle. Toch wel typisch dat je vanuit 2 verschillende organisaties zulke verschillende info kunt krijgen over dezelfde situatie. Nu weet ik vanuit de reviews van Kanu Kapers dat ze het minder nauw nemen met de weersomstandigheden, maar de info over de bosbranden zou gewoon overheidsinfo moeten zijn. Nou ja, nog maar even laten bezinken en later online checken en wellicht kunnen we dan toch nog het gewenste tochtje doen.
Vanuit Cairns rijden we in een half uurtje naar Palm Cove. Je hebt hier trouwens stukken snelweg waar zowel fietsers als voetgangers zich op een smalle strook naast de rijbaan mogen begeven. Ik zou het persoonlijk niet zo prettig vinden om dit te doen. Onderweg zien we op een gegeven moment een grasveld met misschien wel honderd kangoeroes. Ongelofelijk! Zo veel heb ik er nog nooit gezien. Helaas ligt het grasveld aan de andere kant van de snelweg en is stoppen hier niet echt een optie.
Palm Cove is een klein idyllisch plaatsje aan de kust. Daar maak ik een foto van een prachtige verzameling palmbomen en lopen we over het strand. Het zand is redelijk grof en ruw, dus ideaal voor een flinke scrubbeurt.
Onderweg naar Mossman Gorge stoppen we nog even bij Rex Lookout.
Bij Mossman Gorge aangekomen, worden we met pendelbussen het park ingebracht. Je hebt hier verschillende wandelroutes, waarvan de River Circuit helaas deels gesloten is vanwege onderhoudswerkzaamheden. Het vreemde is dat het bordje waarmee dit aangegeven staat eruit ziet als een bordje dat er al lang staat. Ook kun je niet zien waar de route normaal gesproken verder zou lopen.
De Mossman River Lookout is blijkbaar ook een geliefde plek om te zwemmen. Het water is ontzettend helder en ziet er erg uitnodigend uit. Diverse bezoekers lijken dan ook het park alleen te bezoeken om hier te zwemmen. Wij gaan echter verder met de wandelroutes. Qua afstand vallen de routes best mee, maar het is af en toe toch behoorlijk klauteren. Ik vind het fijn dat horen als Martin aangeeft dat hij vindt dat ik stevig doorloop en dat het soepeler gaat dan een tijdje geleden. Ik merk dat zelf ook en ben blij dat mijn inspanningen van de afgelopen periode zijn vruchten afwerpen.
Weer terug bij het infocentre zien we dat vandaag wordt afgeraden om te zwemmen in het park. De waterconditie kan hier snel veranderen en daarom wordt het sowieso afgeraden om hier te zwemmen. Niet dat iemand zich er hier iets van lijkt aan te trekken. En ik moet eerlijk bekennen dat als we onze zwemkleding bij ons hadden gehad, ik wellicht hetzelfde had gedaan.
We hebben nog wat tijd over en besluiten onderweg nog een stop te maken bij Wonga Beach. Gewoon even relaxen bij het strand en een ideaal moment om onze stoere bolide op de foto te zetten.
Als we vervolgens bij Daintree Village aankomen, checken we in bij Daintree Riverview Lodges. Het klinkt een stukje beter dan het is. Zwaar gedateerd en verre van bijzonder. Maar hier heb je nu eenmaal niet heel veel keus in accommodaties en deze is qua ligging perfect. Het is maar 5 minuten lopen naar het startpunt van de boottocht die we later vandaag zullen maken. En aan de overkant van de straat ligt het enige restaurant dat het kleine plaatsje rijk is.
Om 16.00 uur start onze boottocht met Daintree Riverview Wildwatch. We zijn als eerste bij de boot en kunnen dus de beste plaatsen uitzoeken. We zijn in totaal met 5 en op de laatste 2 moeten we even wachten. Blijkbaar is er nog een ander startpunt van boottochten en daar stonden zij braaf te wachten (volgens eigen zeggen).
Alex is onze gids van vandaag en hij zit vol verhalen. Hij kent de krokodillen hier bij naam. Zo is Barrat het heersende mannetje hier en is Rusty een van zijn vrouwtjes. Ook heeft hij smeuïge verhalen over gevechten tussen mannetjes over het territorium en dat het er behoorlijk heftig aan toe kan gaan. Buiten de krokodillen, zien we ook verschillende soorten kingfishers, de black neck stork en nog diverse andere vogels.
In het licht van de ondergaande zon, zien we grote groepen reigers laag over het water komen aanvliegen en opeens de hoogte in gaan. Bij een van de groepen vaart Alex met zijn bootje dusdanig dat de reigers vlak over ons heen vliegen en dat met het prachtige licht op de achtergrond. Echt een wauwmoment!
Na de boottocht gaan we naar het enige restaurant dat het dorp rijk is. Het ziet er niet echt geweldig uit, maar soms kunnen dit soort tentjes je aangenaam verrassen. Dat is hier zeker het geval. Het eten is onverwacht lekker. We kunnen vannacht met een goed gevuld buikje gaan slapen.
Daintree – Cape Tribulation
Vanochtend gaat de wekker wederom erg vroeg, maar aangezien ik al vanaf 3.20 uur wakker ligt is dat voor mij geen problem. De Early Morning Cruise begint om 6.00 uur en vandaag is Ian (bijnaam Sauce) degene die de boottocht doet. Ian is de voormalig eigenaar en heeft zijn zaak verkocht aan Alex die hem nog in dienst heeft voor de ochtendtochten. Alex is vandaag als “tourist” mee. Het is mooi te zien hoeveel respect hij voor Ian heeft. Hij gaf gisteren al aan dat hij nog steeds dingen van hem kan leren, maar ook de manier waarop hij hem omgaat en laat merken dat hij gewaardeerd wordt en nodig is.
Voordat de boottocht begint, laat Ian ons op zijn iPad beelden van Holland’s got Talent zien met een jong meisje (ik geloof Amira) die opera zingt. Hij is er helemaal van onder de indruk, want hij is een groot operafan. Ik ben dat zeker niet, maar op de een of andere manier schiet ik toch een beetje vol als ik het meisje hoor zingen. Hij vraagt verder of we al Nederlanders zijn tegengekomen. Jaren geleden zijn er hele groepen Nederlanders naar hier geëmigreerd en die stonden bekend als harde werkers. Hij is er vol lof over. Als ik hem vertel van onze emigratieplannen, reageert hij erg enthousiast en denkt dat dat wel moet lukken. Ik geef hem aan dat de overheid het wel heel moeilijk maakt en daar snapt hij helemaal niks van. Ook hij snapt niet hoe twee “jonge” mensen als wij die goed de taal spreken en willen werken zo’n drama moeten doorlopen om maar überhaupt kans te maken om binnen te komen. In Sydney en Melbourne wonen tig buitenlanders die de taal niet eens spreken en die mogen wel het land in. Tja, diezelfde logica hadden wij ook al. Maar je doet er niks aan. Wij geven de hoop niet op…
Vandaag zien we weinig krokodillen, maar wel een 4-tal slangen. De enige slang die mooi in de zon ligt om te fotograferen, schiet echter weg als Alex in zijn enthousiasme te dichtbij komt. Balen! Verder weer diverse vogels. De mannen kunnen hier heel enthousiast van worden. Het zijn duidelijk echte vogelaars. Wat wij zeker niet zijn, maar er zitten best leuke exemplaren tussen. Blijkbaar zien we een aantal soorten die zeer zeldzaam zijn om te zien en waar de meeste vogelaars speciaal voor hierheen komen. Ik wil echter graag de mooiste kingfisher op de foto. We zien hem wel, maar net als gisteren is een foto hiervan maken ons niet gegund.
Rond 9.00 uur zijn we weer terug bij het hotel. Snel nog even douchen en dan kunnen we weer gaan karren. Als we bij de veerboot aankomen, zien we een bordje met openingstijden. We schrikken even als hierop staat dat het pas vanaf 9.00 uur ‘s ochtends is. Wij denken dat het betrekking heeft op de vaartijden en de dag van vertrek vanuit Daintree hebben we een hele lange rijdag met een veerboot naar Magnetic Island te halen. Dat wordt echter erg krap als de eerste veerboot pas zo laat gaat. Als ik het mannetje op de boot echter vraag, geeft hij aan dat de veerboot vanaf 5.00 uur gaat. Pfff, gelukkig!
Onze eerste stop is Mount Alexandra Lookout. Het is een beetje in kolonne er naartoe rijden, want nagenoeg iedereen die met de veerboot mee gaat, maakt hier ook een stop. Het is echter wel een uitzichtpunt dat de moeite waard is.
Alex heeft aangegeven dat bij Jindalba de laatste tijd cassowary zijn gespot, dus hier willen we zeker een kansje wagen. We lopen het infocentrum in op zoek naar het begin van de wandelroute. We moeten AUD 30 p.p. betalen en krijgen een audiostick mee. Ik ga dat ding echt niet gebruiken, want ik wil gewoon lekker wandelen. Maar blijkbaar is dit standaard hier. Eenmaal bij het startpunt hebben we al heel snel in de gaten dat het helemaal niks voor ons is. Veel te druk en veel te commercieel. Dat gaat ‘m niet worden. We kregen het advies om hier anderhalf uur voor uit te trekken maar met een kwartier hebben we alles al gelopen. Ik kan me niet voorstellen dat mensen hier cassowary gezien hebben.
Weer bij de auto kijk ik in mijn mapje met wandelroutes en blijkt er ook een natuurlijkere route te zijn die even verderop start. En die gewoon gratis is. Tip voor iedereen die dit wil doen. Skip het betaalde gedeelte en ga rechtstreeks naar de natuurlijkere route. Bij de Jindalba circuit track aangekomen lopen zijn we eigenlijk heel snel klaar met het rondje, terwijl in het boekje met de wandelroutes staat aangegeven dat je ongeveer 3 uur doet over deze wandeling. Hmmm… er klopt dus nog steeds iets niet. Uiteindelijk vinden we een bordje waaruit blijkt dat ze een short circuit en long circuit hebben. Je raadt het al, wij hebben de short circuit gelopen. Voor de long circuit staat een waarschuwing dat het een relatief zware wandeling is. We zijn er wel een beetje klaar mee en besluiten het hier voor gezien te houden. Er zijn nog meer dingen te ontdekken.
We rijden naar Cow Bay waar we een idyllisch strandje vinden. Er zijn nauwelijks mensen te zien, terwijl het zand heerlijk zacht aanvoelt (heel anders dan het schuurzand van Palm Cove) en het water is heerlijk van temperatuur. We lopen langs het strand en genieten van de rust en de privacy. Wat een perfect plekje. Bij de rotsen, die bijzonder gevormd zijn, maken we mooie foto’s en is het goed vertoeven. Als we met een camper rondreden, dan zou ik hier overnachten. Heerlijk!
Als we verder rijden richting Cape Tribulation maken we nog een stop bij de Marrdja en Dubuji Boardwalk. Beide zijn erg makkelijk te lopen. Bij Marrdja zie je vooral de mangroves, terwijl je in Dubuji heel andere beplanting ziet dan we tot nu toe gezien hebben. Nog even een stop bij Kulki, waar je uitzicht hebt op Cape Tribulation en dan zijn we klaar om naar Cape Trib Farm te gaan waar we de komende 2 nachten zullen verblijven.
We worden welkom geheten door Jeremy, de eigenaar. Helaas zijn de beloofde faciliteiten (zoals een koelkastje) niet in ons huisje, maar in het hoofdgebouwd. Dat is een tegenvallertje, maar het huisje zelf is verder prima. Hij raadt ons aan om bij Whet te gaan eten, wat inderdaad een aanrader is. Martin eet heerlijke kangaroesteak en ik ga vandaag voor de barramundi.
Weer terug in ons huisje werk ik mijn reisverslag bij. Terwijl ik daarmee bezig ben hoor ik continu de herrie van PK’s. Een backpackers gedeelte een eindje verderop. Op zoek naar Whet waren we daar ook al beland en onaangenaam verrast van wat we daar aantroffen. We hebben genoeg backpackersplekken gezien om te weten dat je goede, gezellige plekken hebt. En luidruchtige toch lichtelijk smaakloze plekken als dit. Voor ieder wat wils, maar dit is duidelijk niet voor ons. Hopelijk moeten ze het volume na een bepaalde tijd wat dimmen, want anders wordt het een lange nacht. En aangezien we morgen vroeg op moeten voor een lange tocht en ik tot nu toe eigenlijk nog geen volledige nacht heb kunnen slapen, hoop ik dat we er niet te veel last van hebben.
Cape Tribulation (dagtocht Bloomfield Track)
Ook vandaag is het weer vroeg dag. Om 6.00 uur gaat de wekker en na een snelle douche gaan we richting ontbijt. We hadden Jeremy gisteren al geïnformeerd dat we vandaag de tocht met Mike D’Arcy gaan doen en dus vroeg aan het ontbijt zouden zitten. Hij zou ervoor zorgen dat alles al voor ons klaar zou staan, maar blijkbaar is hij dat vergeten. Er staat wel wat brood, maar het beloofde verse fruit van de farm ontbreekt. Terwijl we zelf ons tafeltje dekken en staan te wachten tot het theewater kookt (wat met de ouderwetse fluitketel langer duurt dan we thuis gewend zijn), komt iemand van het personeel en uiteindelijk ook de tropische fruitverrassing.
Nu ben ik geen broodliefhebber, maar één ding wat me tijdens onze reizen altijd opvalt, is dat het brood nergens zo goed is als in Nederland. Ook hier weer. Smakeloos droog brood. Zelfs geroosterd is het nauwelijks weg te krijgen. Morgen ga ik dus gewoon weer aan de crackers. Cape Trib Farm is een tropische fruitboerderij, dus we krijgen een variatie aan exotisch fruit. Helaas is het geen seizoen voor de mangostine (een van mijn favorieten). We krijgen een aantal vruchten die we nog niet kennen. Chocolatefruit (een beetje kwepsche bruine vrucht met een ietwat melige smaak), een soort cactusvrucht (best lekker) en een of andere witte vrucht met zwarte schil (heeft een textuur van babyvoedsel). Verder bekende soorten zoals ananas (heerlijk van smaak), passievrucht (beetje aan de zurige kant), een gelige vrucht die lijkt op mangostine, cacaobonen (waarvan je alleen de witte smurrie rond de bonen kunt eten, maar wat wel erg lekker is) en de favoriet van Martin (not!) papaja.
Al met al duurt het ontbijt langer dan waar we op gerekend hadden en blijkt dat we ook nog geacht worden om zelf alles op te ruimen en af te wassen. Voor een prijs van AUD 165 per nacht mag je toch wel verwachten dat dit voor je gedaan wordt.
Snel terug naar ons huisje om nog even snel de tanden te poetsen en de spullen te pakken. Stipt om 7.30 uur komt Mike D’Arcy de oprijlaan op rijden. Ik werp een snelle blik in de auto en zie dat er buiten hem niemand in zit. Het ziet ernaar uit dat we geluk hebben en de enigen zijn die de tocht geboekt hebben vandaag. Er kunnen maximaal 6 personen mee, maar dan is het toch wel erg krap. Zeker op een dagtocht van 11 uur. Terwijl Mike nog even een babbeltje maakt met Jeremy, geeft hij aan dat we alvast in de auto kunnen gaan zitten. Martin stapt doodleuk voor bij de stuurzijde in. Als hij zich realiseert dat dit niet klopt, stapt hij snel uit. Maar de mannen hebben het al gezien en natuurlijk komen er wat gevatte opmerkingen zijn kant op dat het toch wel gewaardeerd wordt dat hij Mike toch zelf laat rijden. Tja, mij gebeurt het ook nog af en toe dat ik in de verkeerde kant in stap. Het links rijden is niet zo’n probleem, maar dit blijft toch om een of andere redden niet echt hangen.
Onze eerste stop is bij Kulki, waar we gisteren de dag zijn geëindigd. Mike vertelt wat over de planten die daar groeien en hoe het strand de afgelopen jaar gegroeid is. Ook laat hij ons een nest van green tree ants zien. Het is een blad dat tot een dicht pakketje is gerold en met een soort zijdeachtig web dicht is gemaakt. Als je er tegen tikt, komen de mieren er aan alle kanten uit. Mike pakt er eentje en gebaart ons de vinger langs de groene achterkant van de mier te halen en te proeven. Het is een wat zurig goedje.
Vervolgens rijden we naar Cowie Beach. Een mooi mangrovestrand. Het is laag water, dus de mangrovebomen steken met hun wortels boven het zand uit. In dit gedeelte kun je op het goede moment soldier crabs zien, die zich in groepen over het strand bewegen en anders dan andere crabsoorten gewoon voorwaarts lopen. Of je ze kunt zien is afhankelijk van het getij en blijkbaar zijn we net wat aan de late kant. Er zijn volop sporen dat ze er waren, maar blijkbaar hebben ze zich alweer verstopt. Jammer, want ik heb op een YouTube filmpje van Mike gezien hoe dit eruit ziet en het is grappig om te zien.
Het is al snel duidelijk dat Mike erg gepassioneerd is over de geschiedenis van de regio, captain Cook en alles wat met de scheepvaart van destijds te maken heeft. Hij praat er volop over en uit beleefdheid reageer ik af en toe op wat hij zegt, maar deze info is niet echt aan mij besteed. Ook is hij erg enthousiast over alle soorten bomen en planten die hier groeien. Het is een lieve man, maar anticiperen op zijn publiek is niet zijn sterkste punt.
Omdat we vandaag alleen zijn, krijgen we de optie om het museumbezoek te laten varen en naar Archer Point te gaan. Iets waar we niet lang over hoeven na te denken. We hebben deze tocht geboekt omdat we graag de Bloomfield track willen rijden, maar dit is volgens alle info alleen te doen met een 4WD en een behoorlijk avontuurlijke route. Nou, dat valt echt wel mee. Er zijn inderdaad stukken gravelroad en hier en daar een oversteek door ondiep water, maar met onze Kluger (AWD) hadden we deze rit ook makkelijk zelf kunnen doen. Grote gedeeltes zou je zelfs met een gewone sedan kunnen doen, want die zijn goed geasfalteerd. Dus de sportbh die ik uit voorzorg heb aangetrokken, was echt niet nodig. Overigens verwacht ik dat je in het natte seizoen echt wel een 4WD nodig hebt.
Het is een mooie omgeving en onderweg zijn er diverse creeks waar we even een stop kunnen maken. En natuurlijk moeten we ook ergens een creek oversteken. Omdat het water niet al te diep is en ik een actieshot wil maken, loop ik door het water naar de overkant, waarna Mike de crossing doet.
De echte hoogtepunten voor ons zijn, naast het strand bij Cowie Beach, de Wujal Wujal Falls en Archer Point. Ondanks dat we niet in het natte seizoen zijn, is dit een waterval die de moeite van het bezoeken waard is. En het mooiste is dat we deze nagenoeg voor ons alleen hebben. Archer Point biedt een prachtig uitzicht vanaf het punt waar de vuurtoren staat. Je wordt er wel redelijk gezandstraald, want het waait er behoorlijk. En beneden heb je een mooi mangrovestrandje met helderblauw water. Een paar wildkampeerders hebben deze plek ook ontdekt en een tweetal kitesurfers gaan helemaal los.
Mike weet ook nog een paar indrukwekkende spinnen te vinden, die blijkbaar graag in de mangrovebomen hun web maken. Nu ben ik niet zo’n fan van spinnen, maar ik moet er natuurlijk wel een foto van maken.
Als lunch eten we fish en chips. Heerlijk met verse coral trout en echt zoals het hoort, verpakt in papier. Het is smullen geblazen!
De mobiele ontvangst is op deze hele route erg belabberd. Mike heeft maar liefst 3 telefoons bij zich. Eentje van Telstra voor het stuk waar alleen zij ontvangt hebben, eentje van Octa (of zoiets) voor een ander gebied waar Telstra weer geen ontvangst heeft en een satelliet telefoon voor de stukken waar helemaal geen ontvangst is. Je zou in deze modern tijd toch wel iets anders verwachten, maar volgens Mike ligt Australië op dit gebied echt achter op andere ontwikkelde landen.
Tegen de tijd dat we bij Cook’s Lookout komen, heeft de zon plaatsgemaakt voor bewolking. Het is een mooi uitzichtpunt, maar heeft wel zonlicht nodig om echt tot z’n recht te komen. Hetzelfde geldt voor een uitzichtpunt op Cape Tribulation. Nou ja, gelukkig hebben we op de mooiste punten wel zon gehad.
Bij een van de Creeks die helemaal bedekt is met leliebladeren worden we helemaal lek geprikt door mozzies. Nu had ik al wel een paar bultjes opgelopen, maar die jeuken totaal niet. De stekende rakkers hier zijn echter van een andere orde. We besluiten snel te gaat, maar zelfs onder het lopen weten ze ons te belagen en al snel zit ik onder de jeukende bulten. Niet fijn! Mike heeft Savlon bij zich, dat verlicht gelijk. Als we de gelegenheid hebben, moeten we dat spul ook ergens zien te scoren.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik het op een gegeven moment wel gehad heb. Het is een lange dag geweest en de continue woordenstroom van Mike met info die voor mij niet allemaal even interessant is, zorgen ervoor dat ik mijn ogen niet meer kan open houden. En de jetlag speelt me ook nog steeds een beetje parten. Niet dat onze vriend Mike zich hier iets van aantrekt hoor. Hij blijft gewoon doorbabbelen en korte stops maken, terwijl hij van mij ook terug had mogen rijden.
Eindelijk komen we tegen 18.00 uur weer terug bij ons huisje en als ik Mike ter afscheid een hand wil geven, krijg ik een knuffel en een kus op de wang van hem. Dit is Aussie style. Hij heeft onderweg ook nog een watermeloen (echt een joekel van een ding) gekocht die we van hem krijgen. Wat te veel voor ons is, worden we geacht aan Jeremy te geven.
We besluiten het diner te laten voor wat het is. We eten nog wat cake die Trish (de vrouw van Mike) voor ons gebakken heeft en dan duiken we het bed in. Het is pas 19.00 uur, maar ik val als een blok in slaap.
Cape Tribulation – Magnetic Island
Als om 5.00 uur de wekker gaat, lig ik al een uur wakker. Ook vandaag staat het ontbijt weer niet klaar, terwijl Martin bij het betalen gisteravond nog heeft aangegeven dat we vroeg zouden vertrekken. Een gemiste kans. En zo moeilijk is het niet, want je hebt gewoon je eigen plankje in de koelkast waarop ze dingen van tevoren voor je klaar zetten (als het goed is).
Gelukkig hebben we zelf ontbijt bij ons. Terwijl we ons installeren en op het koken van het theewater zitten te wachten, komt een vrouwtje aangesneld om alsnog het ontbijt en fruit klaar te maken. Ik heb ondertussen twee flinke stukken van de watermeloen gesneden (wat nog niet zo makkelijk was met alleen een steakmes) en in een zakje gedaan voor onderweg. De rest mogen ze houden.
Om 6.30 uur zitten we in de auto, klaar om aan de langste rijdag te beginnen. Vandaag staan zo’n 500 km en 2 veerbootoversteken op het programma. Geen dag om je op te verheugen, maar het hoort er nu eenmaal bij. De bestemming van vandaag maakt veel goed. Magnetic Island staat bekend als een wildlife bestemming waar je prachtig kunt wandelen en heerlijk kunt snorkelen. Een prima combi!
Op Bruce Highway zijn op diverse plaatsen werkzaamheden aan de weg. Om het verkeer in goede banen te leiden hebben ze stoplichten neergezet die handmatig door mensen bediend worden. Die mogen dus de hele dag op een stoeltje met een parasolletje hier zitten en op de knopjes drukken. Je moet er maar zin in hebben.
Met de vertraging die dit met zich meebrengt, vervliegt de hoop om een veerboot eerder te kunnen nemen. Nou ja, dan gaan we in Townsville eerst maar eens op ons gemakje boodschappen doen. We lopen de Woolworths in die echt supergroot is. Ik geloof niet dat ik ooit al eens in zo’n grote supermarkt geweest ben. En het assortiment is ook enorm groot. Je kunt hier gewoon ook kreeft kopen en de groenteafdeling kent allemaal bijzondere soorten. Wat moet het heerlijk zijn om hier altijd je boodschappen te kunnen doen! Al zou het voor Martin waarschijnlijk keuzestress opleveren.
Het is even zoeken voordat we de juiste weg naar de ferry hebben gevonden. Volgens internet vertrekt de ferry om 14.40 uur (die we dus niet meer konden halen) en daarna de door ons geboekte ferry van 16.25 uur. Het is nu echter 15.15 uur en er staan al verschillende auto’s te wachten. Dat is vreemd. En vervolgens kunnen we ook al boarden. De jongen die de kaartjes controleert doet eerst een beetje moeilijk over dat het kaartje al wel heel lang geleden geboekt is, maar uiteindelijk mogen we toch aan boord. Of er veel veranderd is tussen het boeken en nu? Ik heb geen idee. We staan nog maar net op de boot of hij begint al te varen en om 16.15 uur zijn we al op Magnetic Island. Komt dat even goed uit. Als ik later via internet check, blijkt dat er de komende 2 weken extra overtochten zijn gepland vanwege de schoolvakanties. Dat verklaart dus de extra ferry.
Bij Dandaloo Gardens aangekomen, is de receptie onbemand. Ik heb van tevoren een mailtje gehad dat we in huisje 6 zitten en de deur open is. De accommodatie valt een beetje tegen. Het is een relatief nieuwe accommodatie met goede reviews, maar duidelijk minder sfeervol dan verwacht. Ik had deze geboekt omdat je lekker op je privéterras zou kunnen zitten midden in een mooie natuurlijke setting. Het terras, waar met moeite 2 stoelen en een klein koffietafeltje op passen, ligt echter direct aan dat van de buren en je kijkt uit over een wat dor gebeuren met aan de ene kant het washok en aan de andere kant de parkeerplekken. Bovendien is het erg gehorig. We hebben de pech dat we naast ons een gezin met 2 kinderen hebben (terwijl het hutje eigenlijk maar 2 echte slaapplaatsen heeft). Hun koters rennen door de hut, wat lijkt op het geluid van een kudde stampende olifanten. De ruimte binnen is prima. Al ontbreekt het hier ook wel aan zaken. Op de badkamer ontbreekt een haakje of rek waaraan je de gebruikte douchehanddoeken kunt hangen. Ongeacht de lengte van je verblijf krijg je 1 handdoek per persoon. Ook geen strandhanddoeken wat op een locatie als deze wel gebruikelijk is.
In de keuken hangt een bordje op dat je alles afgewassen moet terugzetten anders worden er extra kosten in rekening gebracht. Maar een theedoek om de boel mee af te drogen ontbreekt dan weer. Net als een pompje met handzeep en keukenrol. Ook bij het beddengoed hebben ze zich er makkelijk vanaf gemaakt. Een laken, vervolgens een dekbed zonder overtrek en dan weer een laken. Het zou zo makkelijk een stuk beter kunnen zijn. Uit alles kun je eigenlijk afleiden dat deze tent gerund wordt door mensen die alleen maar uit zijn op geld en niet echt hart hebben voor dit type werk. Op zaterdag en zondag is er zelfs helemaal niemand beschikbaar bij de receptie. Er zou ook een zwembad en BBQ zijn, maar die kunnen we niet vinden en er is dus ook niemand om het aan te vragen. Normaal gesproken zit er in de infomap dan een plattegrondje of omschrijving van de faciliteiten, maar daar hebben ze ook de moeite niet voor genomen. Dan maar via het zeer trage internet een berichtje via Booking.com sturen naar de accommodatie met de vraag waar dit is. Ze kunnen duidelijk nog wat leren op het gebied van klantvriendelijkheid.
Nou ja, we laten ons verblijf er niet door verpesten. Na een lekkere zelf gekookte maaltijd relaxen we nog even en dan duiken we het bed in. Na zonsondergang lijkt het net alsof je in een oerwoud verblijft. De dieren gaan helemaal los. Je ziet ze niet, maar horen doe je ze zeker wel. Dat is een stuk beter dan het gestamp van de buren!
Magnetic Island
Vandaag gaan we het eiland ontdekken. We beginnen met de Forts Walk. Je hebt op deze wandeling prachtige uitzichten over de diverse baaien en dit gedeelte van het eiland. Je zou hier ook koala’s moeten kunnen zien, maar daar hebben we weinig geluk mee. De afgelopen weken zijn in de staat Queensland veel bosbranden ontstaan en ook dit eiland is niet ongeschonden uit de strijd gekomen. Op verschillende stukken zie je hoe de brand hier heeft huisgehouden en je ruikt het nog steeds. We zijn dan ook bang dat de dieren hier slachtoffer aan zijn gevallen.
Opeens zien we een klein groepje mensen bij een boom staan en ja hoor er zit een koala. Een mannetje zit redelijk vooraan in de boom lekker te dutten. Ik hoor een vrouw iets zeggen over een moeder met kleintje, maar kan de opmerking niet plaatsen totdat ik een stukje verderop een moeder met baby verstopt tussen de takken spot. Wat schattig! Bij dit duo zit er weinig beweging in, maar het mannetje komt een beetje tot leven. Hij veranderd een paar keer van positie waardoor ik leuke foto’s van hem kan maken en dan gaat hij weer lekker verder dutten. Helemaal goed dit!
In de hitte is dit best een pittige wandeling. Vooral het gedeelte van de loop in het midden. Maar omdat we zo goed bezig zijn, gaan we gewoon door naar de volgende wandeling. We rijden naar Horseshoe Bay. Dit is het grootste en meest toeristische strand van het eiland en blijkbaar ook een populaire plek om met je boot naartoe te varen. Wij maken de wandeling van Horseshoe Bay naar Radical Bay. Eigenlijk had ik naar Balding Bay willen lopen (wat deels dezelfde route is), maar volgens Martin kom je dan op een naaktstrand uit en daar heb ik niet zo heel veel behoefte aan. Deze wandeling is nog een stuk pittiger. Volgens de info zou dit een grade easy moeten zijn, maar dan wil ik zeker geen grade difficult meemaken. Je loopt continu omhoog te klauteren over rotsen en stenen en vervolgens weer hetzelfde maar dan omlaag naar de baai.
Radical Bay is een heel mooi strandje, maar de sfeer hier wordt helaas verpest door een groepje asociale alternatievelingen. Ze hebben keihard trancemuziek aan staan (niet echt passend bij de setting als je het mij vraagt) en hangen een beetje laveloos van de drank en drugs rond op een van de weinige schaduwrijke plekjes. De meeste mensen die het strand weten te bereiken vertrekken dan ook weer vrij snel. Het lukt me daarom om een foto van deze mooie baai zonder toeristen te maken, maar er lekker rustig verblijven en echt van genieten zit er helaas niet in. Jammer hoor dat zo’n groepje het voor iedereen weet te verpesten.
Ik ben blij als deze klimtocht erop zit en besluit de rest van de dag te relaxen. Martin loopt ‘s avonds nog even naar het strandje in de buurt waar de rockwallabies zitten, maar ik besluit dat bezoekje tot morgen uit te stellen. Ik ben helemaal gaar!
Magnetic Island
Vanochtend staan we vroeg op om de rockwallabies te gaan kijken. Even snel wat kleren aantrekken en dan gaan we. We lopen naar Geoffrey Bay waar de plek is om deze diertjes te zien. ‘s Ochtends is het niet zo’n toeristisch gebeuren. Al snel spotten we een paar. Wat een schattige diertjes. Ik vind het eigenlijk een beetje een mix van een wallabie en een eekhoorn. Met name omdat ze op hun kopje donkere strepen hebben die eekhoorns ook kunnen hebben.
Terwijl ik tegen een wallabie zachtjes praat om hem niet weg te jagen, verschijnt er opeens eentje uit het niets vlak voor me. De diertjes zijn gewend dat ze gevoerd worden, dus voor sommigen is er dan geen schroom om dichtbij te komen. Natuurlijk hebben wij geen eten voor ze bij ons, want dat is helemaal niet goed voor deze schatjes.
Ik had vandaag willen gaan snorkelen, maar Martin vindt het te veel gedoe. Ik snap niet zo goed waarom, maar omdat ik mijn twijfels heb over hoe interessant het snorkelen hier is, vind ik het prima om het snorkelen over te slaan en gewoon een dagje te relaxen. Kan Martin lekker studeren voor zijn IELTS examen en ik op mijn gemak mijn muggenbulten tellen. Ik kom makkelijk tot 40!
Rond 10.00 uur zien we eindelijk iemand rondlopen die de boel hier beheert. Dan wordt veel duidelijk. Het zijn de lokale Sjon en Anita. En Sjon heeft er echt geen zin in. Hij loopt te zuchten en te steunen bij alles wat hij doet. Zij is wat energieker maar weet dat duidelijk niet op haar wederhelft over te brengen. Als ze alles gedaan hebben zijn we ook weer pleite en is de receptie dus ook op weekdagen niet bemand. Alleen het noodzakelijk doen en voor de rest vooral geld vangen. Dat is blijkbaar waar ze voor gaan, terwijl ze op hun website toch een hele andere boodschap verkondigen. Wat een gemiste kans!
Het fijne is dat we hier gratis gebruik kunnen maken van de wasmachine en droger. Daar maken we vandaag blij gebruik van. Altijd fijner dan een handwasje moeten doen.
Aan het einde van de middag lopen we naar Alma Bay en vervolgens weer naar Geoffrey Bay. Terwijl we lekker met onze voeten in het water lopen, zie ik maar liefst 2 roggen en 2 blacktip reefsharks (kleintjes) voorbij zwemmen. Nu heb ik stiekem toch wel een beetje spijt van de keuze om niet te gaan snorkelen. We krijgen nog wel genoeg gelegenheid om te snorkelen tijdens deze vakantie, maar toch...
Omdat het zonlicht nu op de rotsen staat waar de rockwallabies zitten, besluiten we toch nog even opnieuw een bezoekje eraan te brengen. Het is er nu een stuk drukker. Op een gegeven moment zie ik een of andere kerel de diertjes voeren. Ik geef hem aan dat dit niet de bedoeling is, maar hij zegt dat op het bordjes staat dat de dieren gevoerd mogen worden. Tja, dat geeft maar weer aan dat mensen alleen lezen wat ze willen lezen. Er staat duidelijk aangegeven dat ze niet willen dat de dieren gevoerd worden. Om te voorkomen dat er van die mensen zijn die dat negeren hebben ze er wel bij vermeld welk eten ze ziek worden en welke eten ze eventueel wel kunnen verteren. Niet het meest handige bordje, dat is zeker waar. Het is echter overduidelijk dat dit niet de bedoeling is. Zo jammer ze de dieren niet respecteren, alleen maar om een foto te maken. Je kunt ook mooie foto’s maken zonder tot dit soort praktijken over te gaan. Maar dan moet je wel wat meer geduld hebben en wordt het natuurlijk geen selfie wat voor velen toch belangrijker is dan het daadwerkelijk welzijn van de dieren.
We lopen weg van de massa en zien een moeder met haar jong prachtig in het zonlicht zitten. Het kleintje zit te drinken, dus ik wil dit tafereeltje niet verstoren door te dichtbij te komen. Als vervolgens een vogel flink kraait, schieten ze recht overeind en vluchten ze de struiken in. Dat hebben we ze al eerder zien doen. Ik kan me voorstellen dat een beetje formaat vogel zo’n babywallabie makkelijk als zijn prooi kan zien.
Weer terug bij de hut maakt Martin een lekker pasta’tje en dan zit de relaxdag er weer op.
Magnetic Island – Airlie Beach
Als ik vanochtend wil uitchecken blijkt de receptie ook nu weer onbemand te zijn. Ik heb gezien dat ze de overnachtingen al van mijn creditcard geboekt hebben, dus blijkbaar willen ze hier alles afhandelen zonder contact met hun klanten. Zo zonde! Als ik dit zie jeuken mijn handen om er iets beters van te maken. De basis is echt wel goed. Je zou er makkelijk een top tent van kunnen maken. Je hoeft alleen maar een beetje passie en gezonde dosis gastvrijheid te hebben.
We rijden naar de ferry en ook vandaag hebben we weer geluk. Er is een extra overtocht om 9.00 uur en deze is nog niet vol, dus we kunnen mee. Het bijzondere van deze oversteek is dat je gewoon in je auto mag blijven zitten en over het dek tussen de auto’s door mag lopen, terwijl dit normaal gesproken uit veiligheidsoverwegingen niet mag. Dat geeft ons de gelegenheid om lekker uit te waaien in het toch al weer krachtige zonnetje. Heerlijk!
Dan is het zo’n 275 km rijden naar Airlie Beach. Ook op dit stuk wordt druk gewerkt aan de Bruce Highway. We zijn aan de vroege kant, dus we besluiten eerst nog wat boodschappen te doen en daarna pas in te checken bij ons hotel Sunlit Waters Studio Apartments. Fiona verwacht ons al. We krijgen de beste kamer die ze hebben, namelijk nr 7. Vanaf het balkon heb je een prachtig uitzicht over het water. Beetje jammer van de stroomkabels, maar ja, die lopen hier nu eenmaal niet ondergronds zoals in Nederland.
Ik heb net gezien dat een achterwiel wat aan de lege kant lijkt, dus ik vraag Fiona of ze iemand weet die hier even naar kan kijken. We krijgen het visitekaartje van haar automonteur. Martin besluit eerst naar het tankstation te rijden om de banden op spanning te brengen en dan te kijken wat er gebeurt. Een uurtje later is de band alweer platter, dus we besluiten naar de monteur van Fiona te rijden. Martin wil in eerste instantie de road assistance van Hertz bellen, maar dat is volgens mij net zoiets als de ANWB. Dus dan is het wachten voordat iemand komt en vervolgens krijg je relatief hoge kosten in rekening gebracht. Daarom lijkt het mij verstandiger om naar de monteur te rijden om te kijken of hij ons direct kan helpen en waarschijnlijk tegen een betere prijs ook. De kosten van de reparatie zijn hoe dan ook toch voor onze rekening.
We rijden naar Airlie Autotech. Het ziet er redelijk aftands en rommelig uit. Niet een plek waar ik normaal gesproken zou overwegen om naar binnen te lopen. Er staat een mannetje met een peuk in zijn mond onder de brug aan een auto te sleutelen. Ik vraag of hij Ross is en meldt dat Fiona ons heeft gestuurd. Hij moet eerst even het klusje afmaken waar hij mee bezig is, maar als we een half uurtje willen wachten, dan wil hij ons wel helpen. We doen eerst nog wat wijsheid op over politici en dan besluiten we door de buurt te wandelen om een klein half uurtje later te kijken hoe het ervoor staat. Onze auto staat al op de brug en we kunnen zien dat hij de band gemaakt heeft. Hij laat ons de boosdoener zien. Het lijkt een schroef zonder kop. De prijs is met 35 AUD wel wat hoger dan verwacht, maar ik ben blij dat we geholpen zijn en weer verder kunnen.
We hadden vanmiddag eigenlijk Airlie Beach in willen lopen, maar met het gedoe met de auto is dat niet meer gelukt. Nadat we een hapje op ons balkon hebben gegeten, kunnen we nog net voor zonsondergang naar de haven lopen.
Airlie Beach (dagtocht Derwent Hunter)
Vandaag gaan we dan eindelijk een boottocht maken naar de Whitsundays. Tijdens onze vakantie in 2011 hebben we hier ook al een poging toe ondernomen, maar ging de tocht uiteindelijk niet door omdat de firma waar we toen bij hadden geboekt failliet was gegaan. In plaats van een catemaran hebben we nu voor een tocht met een Tall Ship gekozen.
We staan om 7.15 uur al klaar om opgepikt te worden. Fiona komt even een praatje met ons maken en zegt dat haar man verzot is op deze boottocht. Als ze op de afgesproken pick-up time er nog niet zijn, geeft ze aan dat als ze er over 5 minuten nog niet zijn, zij ons wel bij de boot wil afzetten. Gelukkig is dat niet nodig en komt de bus ons oppikken.
De Derwent Hunter Day Trip is relatief kleinschalig, maar als de boot volgeboekt is, kunnen er toch zo’n 40 mensen aan boord. Gelukkig is dat nu niet het geval en zijn we met zo’n 20 mensen. Een perfect aantal voor deze tocht. Als we de bus in stappen merken we al snel dat we zo ongeveer de enige buitenlandse toeristen zijn. Blijkbaar is deze tocht vooral in trek bij de Aussies die in eigen land op vakantie zijn.
Bij de haven worden we opgewacht door een andere Fiona die iedereen incheckt voor de tocht en dan kunnen we eindelijk naar de boot. We hebben gisteravond al even gekeken of we de boot zagen liggen. Zonder succes. Dat is niet zo gek, want de boot ligt helemaal achterin verstopt tussen allemaal nog grotere boten.
Voordat we aan dek gaan moeten we onze slippers inleveren, want hier aan dek mag je alleen maar op blote voeten rondlopen. We zijn als een van de eersten aan boord en zoeken een mooi plekje in de schaduw uit en een handig plekje voor onze tas. Als we welkom worden geheten worden we verzocht om de tassen benedendeks te leggen zodat er voldoende plek is om te zitten. Omdat onze tas op een plek ligt waar je niet kunt zitten vraag ik of we ze mogen laten staan en gelukkig mag dat. Wel zo handig, want dan hebben we lekker alles bij de hand.
De crew bestaat uit allemaal jonge meiden. De kapitein is Amy, de twee deckhands zijn Fiona en Abbey (waarbij Fiona de reefmaster is) en Robin is een nieuw meisje dat vandaag haar eerste dag heeft. Gedurende de tocht wordt duidelijk dat ze een lief en wat zachter type is. Heel anders dan de andere meiden, die van die stoere chicks zijn. Onze verwachting is dan ook dat haar avontuur op de Derwent Hunter van korte duur zal zijn.
Het eerst stuk varen we op de motor en na een tijdje hijsen we de zeilen. Ondanks dat er veel wind staat varen we niet snel genoeg om de gewenste route af te leggen, dus uiteindelijk wordt de motor ingezet. Het fijne plekje in de schaduw was goed bedacht, maar vandaag niet nodig. De zon laat zich regelmatig even zien, maar het is vooral bewolkt en winderig.
Tijdens de tocht vertelt Amy over de geschiedenis van de boot, die blijkbaar toch wel bijzonder is. Het schip is 73 jaar oud en heeft wat zware omstandigheden overleefd die andere boten wellicht niet overleefd zouden hebben en is een aantal keer “gered” door iemand met passie voor dit type schepen en weer nieuw leven ingeblazen.
Na een paar uurtjes varen komen we aan bij onze eerste snorkelplek bij Hook Island. We hadden gehoopt lekker in onze gewone zwemkleding te kunnen zwemmen, maar een wetsuit is geen overbodige luxe. Op dit moment zijn er nog geen stingers, maar we gaan langzamerhand wel richting het seizoen. En de temperatuur van het water is ook nog niet helemaal top.
Het is een ontzettend mooi plekje, een soort koraaltuin. Zoveel verschillende soorten, kleuren en vormen van koraal heb ik nog nooit bij elkaar gezien. Wat betreft visjes is het wat minder interessant, maar op dat gebied zijn we natuurlijk ook al erg verwend door de reizen die we hebben gemaakt. Na een tijdje snorkelen merk je hoe koud het is. Martin heeft daar sowieso al snel last van, maar deze keer merk ik het ook. Ik lig gewoon te bibberen van de kou in mijn wetsuit. Tijd om eruit te gaan. Weer aan boord twijfel ik nog of ik op de volgende snorkelplek er nog wel in ga.
De meiden wilden eigenlijk bij een snorkelplek aanleggen waar gigantisch grote clambs zijn, maar blijkbaar konden we er niet in omdat het water ontzettend laag staat vandaag. Dan maar naar een ander plekje. Er liggen meerdere boten, dus ik verwacht dat het een mooie snorkelplek is. Ondanks dat de meesten het koud hadden gaat bijna iedereen weer snorkelen. Martin heeft zijn wetsuit al uitgetrokken en houdt het voor gezien. Ik twijfel, maar besluit uiteindelijk toch te gaan. Al snel blijkt het snorkelen hier niet zo speciaal te zijn. Er zitten wel wat meer grote vissen, maar die zitten te diep om goede foto’s van te kunnen maken. Wel wat mooie kleine felgekleurde clambs. Er is echter geen mooi koraal en alles ziet er een beetje bruinig uit. Ik hou het snel voor gezien. Net als de rest die al grotendeels weer aan boord is. Amy vertelt ons dat je hier niet alleen naar koraal kunt duiken, maar ook naar Go Pro’s. Een populair speeltje onder toeristen, waarbij er altijd van die slimmeriken zijn die denken dat waterdicht zijn automatisch betekent dat het ook drijft. Tja…
Lekker die wetsuit uit, goed afdrogen en dan snel weer mijn jurkje en vestje aan. Dat vestje had ik eigenlijk niet mee willen nemen, maar ik ben blij dat Martin zo eigenwijs was om dat toch in de tas te stoppen.
Tijdens de terugvaart varen we volledig op de zeilen en net als op de heenreis worden we gevraagd zo nu en dan te helpen. Fiona geeft nog wat uitleg over het rifsysteem, de soorten koraal en de belangrijke functies van enkele vissoorten zoals de papegaaivis. En ook hier komt captain Cook weer om de hoek. Hij heeft het er maar druk mee gehad, die Cook.
Ik raak aan de praat met een aantal Aussies. Eerst een ouder stel dat uit de omgeving van Melbourne komt en erover denkt na pensionering zich in Queensland te vestigen omdat het hier een prettiger klimaat is. Het is duidelijk dat ze van reizen houden, maar vooral wachten op hun pensionering om hier actief mee aan de slag te gaan. Ze vertelt dat ze in een gebied woont dat regelmatig geteisterd wordt door bosbranden en dat zo’n 10 jaar geleden tijdens “Black Saturday” meer dan 100 mensen om het leven zijn gekomen bij branden omdat de ernst van de brand verkeerd was ingeschat door de autoriteiten. Zij werkt op een schooltje/kinderopvang en een van de gezinnen daar is levend in hun auto verbrand. Ze wilden vluchten voor de brand, maar doordat er ook boom hun weg versperde hadden ze geen kans meer om weg te komen. Waren ze in hun huis gebleven dan hadden ze het waarschijnlijk wel overleefd want de brand trok heel snel verder. Verschrikkelijk om zoiets te horen. Normaal gesproken is het wel te doen omdat alles goed gemonitord wordt en er adequaat wordt gereageerd. Al betekent dat wel dat het leven daar af en toe volledig plat ligt omdat iedereen uit voorzorg het gebied verlaat. Waar zij wonen komt de brandweer niet omdat ze geen vluchtroute hebben als er iets is, dus ze moeten het er zelf maar zien te rooien. Wat het voor hen extra lastig maakt is dat we opvanghonden heeft (allemaal van die kneusjes die een mankement hebben) en dus ook niet zomaar alles achter kan laten. Het dealen met de bosbranden is hier gewoon “a way of life”.
Vervolgens met twee oudere dames, waarvan de man van een van hen bijna de gehele boottocht aan de telefoon heeft gehangen. Los dat ik het wonderlijk vind dat hij hier midden op zee bereik heeft, is het ook verre van relaxt. Blijkt dat hij zijn eigen vrachtwagenbedrijf heeft en blijkbaar niemand heeft die weet hoe de wagens geladen moeten worden. Tja, ik heb er natuurlijk zelf geen verstand van, maar een beetje vrachtwagenchauffeur zou volgens mij toch wel moeten weten hoe dat moet. Dus of hij heeft niet de juiste mensen in dienst of hij wil de controle over alles houden.
Na een tijdje met haar gebabbeld te hebben, complimenteert ze me met mijn Engels. Dan vertel ik over onze wens om naar Australië te emigreren en is ze van mening dat het voor ons toch niet zo moeilijk zou moeten zijn. Ze is verbaasd dat het wel zo is omdat er veel gebieden zijn waar emigranten wonen die de taal niet eens spreken. Haar schoonmoeder bijvoorbeeld. Zij is Italiaanse en heeft de taal eigenlijk nooit geleerd. Ze weet dat sponsorship kan helpen bij emigratie en geeft me haar gegevens voor het geval dat zij iets voor ons kan betekenen. Ik zou op dit moment nog niet weten wat, maar het is wel ontzettend lief aangeboden. Dat is nu ook precies wat zo prettig is aan de mensen hier. De meesten zijn bereid om je te helpen, al kennen ze je net. Als je een prettige indruk hebt achtergelaten, willen ze je helpen. Ze vertelt me wat meer over de regio waar ze wonen en het lijkt het beste van twee werelden. Ze woont in de omgeving van Bundaberg. Daar heb je wel een redelijk tropisch klimaat, maar niet de cyclonen en overstromingen.
Rond 17.00 uur zijn we weer terug in de haven van Airlie Beach. Wij worden als eersten afgezet bij onze B&B. Na afscheid te hebben genomen, gaan we snel naar onze kamer. Even lekker een warme douche om al dat plakkerige zoutwater eraf te wassen en weer op temperatuur te komen. Heerlijk!
We hebben geen zin meer om nog terug het dorp in te gaan om een hapje te eten, dus Martin springt nog even snel in de auto om bij de supermarkt wat te halen. Vandaag wordt het pasta tuna en het is smullen geblazen.