Reisverslag Nieuw-Zeeland

Amsterdam – Kuala Lumpur (vlucht)

Om kwart over vier ’s ochtends opstaan is niet echt mijn ding. Nieuw Zeeland moet veel goedmaken om dit te compenseren… Pap en mam komen me rond vijf uur halen. Eerst nog even een kopje koffie en dan is het tijd om naar het station te vertrekken.

Met de trein van 5.46 uur richting Schiphol. Het afscheid is wederom vochtig en ik moet opeens toch weer erg snel naar het perron. En dan, turend vanuit de trein, laat ik Sittard achter me. In principe moet dit ritje een makkie worden. Slechts 1 overstap en rond half negen moet ik op Schiphol zijn. Speling genoeg zou je zeggen, maar de NS zou de NS niet zijn als er niet weer ergens iets mis gaat. En ja hoor, sein- en wisselstoring. Met dank aan de geweldige service kom ik met ruim 1 uur vertraging en 3 keer overstappen toch op Schiphol aan. Ben ik even blij dat ik toch anderhalf uur marge had… Nu bagage inchecken en kennismaken met de groep. Gelukkig kan de bagage meteen door naar Auckland, dan hoef ik me daar ook geen zorgen over te maken. Dan verzamelen bij de balie. Het blijkt dat een stel de vouchers voor ons hotel in Kuala Lumpur al heeft meegenomen. Wel tref ik hier al een aantal mensen uit de groep aan. Hmmm, toch wel een tikkeltje oud allemaal, met uitzondering van Caroline W. Nou ja, even afwachten, misschien zijn de ontbrekende mensen onder de 50 (zou wel prettig zijn).

Een half uur later dan gepland vertrekken we om 12.30 uur richting Kuala Lumpur. Eerst nog even spanning en sensatie bij het mannentoilet. Voor het boarden wil ik nog even plassen. Aangezien er bij de vrouwen een rij staat, ga ik bij de mannen. Een ware uitdaging, de toiletten zijn verstopt en de vloer is een ware glijbaan. Niet zo erg fris! Oké, instappen dus.

In het vliegtuig maak ik meteen kennis met mijn buren. Een stel uit Hengelo. Hij is slager en erg praatgraag, maar ook erg vriendelijk. Zij is volgens mij blij dat hij voor de afwisseling eens tegen iemand anders praat en geniet van haar rust. Leuke mensen, gaan voor 6 weken naar Australië. Eigenlijk de hele vlucht gekletst en al kennis gemaakt met mijn charmante voorbuur (die zijn stoel direct achteruit gooit terwijl ik zit te schrijven). Het blijkt groepsgenoot Gerard te zijn, die niet echt een beste eerste indruk achterlaat…

Terug naar boven

Kuala Lumpur – Auckland (vlucht)

’s Ochtends vroeg om 6.40 uur komen we aan in Kuala Lumpur. Hier is het dus echt warm en vooral een hoge luchtvochtigheid. De bagage hoeven we ons geen zorgen om te maken, dus we kunnen in principe meteen door naar het hotel. Voordat we bij onze bus zijn, krijgen we echter al een rondleiding (tegen betaling) aangeboden. Met z’n 8-en (Hanneke, Koen, Gerard, Peter, Caroline W, Caroline B en Martin) willen we hier gebruik van maken. We betalen voor de Kuala Lumpur City Tour de € 25 per persoon aan Karisma Holidays. Ze zullen ons ’s middags bij het hotel komen ophalen en met een privebusje rondleiden. Nu met de bus naar het hotel, want het is nog een flink eind rijden.

Rond 9 uur aankomst in het Royal Adelphi Hotel. Ieder heeft zijn eigen kamer en alles is erg luxe. Ik ga snel even mijn stulpje verkennen en ga een half uurtje later samen met Peter ontbijten in het hotel. Daar lopende vinden we een ontzettend mooi buitenbad aan. Toch jammer dat mijn bikini in de grote bagage zit, want hier had ik wel een duik willen nemen. Maar goed… ontbijten dus.

Om straks toch een beetje fit te zijn ga ik na het ontbijt toch maar even twee uurtjes slapen. Daarna lekker douchen en weer uitchecken. Onze zeer enthousiaste gids Mann Aman (of iets dergelijks) komt ons ophalen en we starten met onze tour. Het is zo’n ruime 36°C en onze gids draagt een leren jasje; het is redelijk fris naar zijn mening. Tja, ik kan niet zeggen dat ik het met het eens ben, want het zweet gutst overal. Nu snap ik waar de slogan “klotsende oksels en gutsende geulen” vandaan komt.

Mann Aman blijft maar doorpraten over Putrajaya, het nieuwe stadsgedeelte dat op dit moment aangelegd wordt. Dit hoort niet echt bij de tour, maar wil hij als toetje aan ons showen.

Onze eerste stop is echter bij Kings Palace. Hier staan twee keurig geklede mannen met paarden de wacht te houden. Het paleis is in de verte te zien. We maken een gezellig groepsfoto voor het hekwerk van het paleis. Dan gaan we verder naar de fontein en het oude station, via het vogelpark naar de tv-toren. We zien nog een leuk bord langs de kant van de weg, met hierop een aap afgebeeld (waarschuwt ons voor overstekende apen). In de tv-toren koop in een vingerhoedje voor Margriet, een magneet voor Waldie en een houten waaier voor mezelf (kan ik wel gebruiken met deze temperatuur). Mijn droom komt uit als ik eindelijk de Petronas Twin Towers te zien krijg.

Voor onze gids is het feest nog niet gedaan. Zijn droom komt uit als hij ons Putrajaya laat zien. Het is inderdaad mooi, maar heeft een hoog Disneygehalte. Gekleed als Miss Piggy3 willen de beide Carolines en ik een bezoek brengen aan de moskee, maar vanwege een gebedsbijeenkomst mogen we niet naar binnen. We trekken weer snel onze kleffe roze jurken uit (uiteraard maken we wel nog eerst een foto in onze matching outfits) en werpen we nog een blik op de bijzondere bruggen. De “verhouding” tussen onze gids en Peter leidt tot veel gelach.

Rond etenstijd zijn we weer bij het vliegveld, klaar om kennis te gaan maken met Nieuw Zeeland. Nog snel eten we een hapje bij de Burger King.

Om 20.30 uur boarden we voor de vlucht naar Auckland. De stoelen zijn stukken beter. Een buitenlandse vrouw wil graag ruilen, maar aangezien het alternatief slechter is, gaat dit feest voor haar niet door. Ondanks dat het mijn goed recht is om op de stoel die voor mij gereserveerd is te blijven zitten, reageert de vrouw erg pissig . Tijdens de vlucht is een kind dat dicht bij me in de buurt zit erg vervelend (of het kind heeft een of ander kwaaltje, of ma heeft de kleine niet goed onder controle), hoe dan ook heb ik tijdens de vlucht nauwelijks kunnen slapen (maar wel kunnen rusten). Het diner heb ik overgeslagen, maar ik geniet wel van het heerlijke ontbijtje.

Terug naar boven

Auckland

Om half een komen we aan in Auckland. We moeten door de biocontrole (vanwege bergschoenen, drop en waaier uit Kuala Lumpur). Het is een heel gedoe, maar ik word toch goedgekeurd. Op het vliegveld de travellercheques gewisseld voor NZ$. Bij de uitgang worden we opgewacht door onze gids Bas. Ook voegen Ton en Gé zich nu bij de groep. Onderweg naar het hotel een panoramastop gemaakt bij het park One Tree Hill. Bas besluit niet meer naar de tv-toren in Auckland te gaan omdat het naar zijn mening niet zo’n spectaculaire stad is.

Aankomst in het Kiwi Hotel om drie uur ‘s middags. Snel inchecken, lekker douchen en daarna mam nog even gebeld dat ik goed ben aangekomen. Nog geen uur later verzamelen we in het “restaurant” van het hotel voor een briefing. We missen nog twee mensen, maar die zullen op een later tijdstip komen. Onze gids Bas geeft uitleg over de mogelijk excursies en er zijn al een aantal die snel geregeld moeten dus boek ik het walvis spotten, het zwemmen met wilde dolfijnen in Picton (prijswinnaar voor ecotoerisme) en uiteraard ook het helihiken. Tevens nog navraag gedaan over het skydiven (kan in Wanaka en Queenstown).

Rond etenstijd loop ik samen met Hilda kort Auckland in. Van tevoren alvast het ontbijt voor morgenochtend geregeld en betaald. We wilden eigen ergens echt een hapje gaan eten, maar kiezen uiteindelijk voor een snelle hap bij McDonald’s. Daarna nog even boodschappen gedaan voor morgen overdag. Vermoeid van de lange reis, hebben we niet meer veel energie en willen we beide het liefst naar bed. Al snel gaan we terug naar het hotel. Daar ontmoeten we de ontbrekende twee groepsleden. Het betreft een jong echtpaar (Marcel en Alike) dat net een maand Australië achter de rug heeft. Tja, die staat ook nog op het lijstje… Nu lekker naar de hotelkamer, het dagboek bijwerken, tas inpakken en dan lekker naar bed!

Terug naar boven

Auckland – Whitianga

Ik ben al vroeg wakker en verveel me. Hilda is gelukkig ook al wakker, dus liggen we lekker anderhalf uur te kletsen voordat we opstaan en gaan ontbijten. Daarna verzamelen bij de bus en tassen inladen. Dat laatste laat ik graag aan de mannen over die in elk geval fysiek het sterke geslacht zijn.

Het oorspronkelijke plan was om 8.00 uur te vertrekken naar Whitianga. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan als een of andere pipo zijn auto dusdanig geparkeerd heeft dat wij er niet uit kunnen. Sociale jongens die kiwi’s… Onze mannen hebben eerst nog geprobeerd de auto zelf weg te slepen, maar daar waren de spierballen toch onvoldoende voor.

We rijden binnendoor en maken een tussenstop aan de kust (in Clevedom), waar Hilda een foto van mij bij een boom maakt. Het is een mooi uitzicht, maar het is ook erg winderig.

Daarna maken we een tussenstop in Thames. Als we het kleine dorpje inrijden zie ik een Rabobank. Daar moet ik natuurlijk wel een foto van maken. Samen met de beide Carolines en Hilda lopen we hiernaar toe en vraag ik of ik binnen een foto mag maken. Uiteraard leg ik wel eerst uit dat ik hun collega uit Nederland ben. Erg vriendelijke en gastvrije collega’s. Ik krijg zelfs nog tips hoe de foto te nemen en krijg nog een paar kleine cadeautjes (sleutelhanger, pen, etc.). De beide Carolines willen nog een foto onder het bord van het winkeltje dat, hoe toepasselijk, Caroline heet. Daarna gaan we een hapje eten bij de Crazy Goat. De bediening laat echter nogal op zich wachten, dus zijn we niet op tijd bij de bus.

We rijden verder en brengen een bezoekje aan de vlinder- en orchideeëntuin. Eerst krijgen we tekst en uitleg van de eigenaresse en daarna mogen we naar binnen. Binnen is het een stuk warmer en klam, dus onze camera’s moeten even acclimatiseren. Prachtig om al die verschillende kleuren te zien, zowel van de bloemen als de vlinders. Tja, hier schiet ik toch wel een paar rolletjes vol. De ultieme vlinder om op de gevoelige plaat vast te leggen is de Morpho, maar iedere keer als je in de buurt bent, sluit hij zijn vleugels waardoor je zijn mooie blauwe kleur niet ziet. Het is hier wel genieten van schoonheid. Als we terug naar buiten gaan, ontsnapt een vlinder, maar deze wordt heel vakkundig en snel weer gevangen (doen ze blijkbaar vaker). We bedanken voor de gastvrijheid en vervolgen onze reis.

Eerst gaan we even terug naar Thames, zodat degenen die daarstraks niks hebben gegeten, dit nu alsnog kunnen doen. Op weg naar onze volgende bestemming zien we de square koari. Een vierkante boom, met een doorsnede van 2,9 m, een omtrek van 9 m en een hoogte van 41 m. Tja, geen kleine jongen, maar moeilijk om dit indrukwekkende exemplaar op foto vast te leggen.

Voordat we in onze lodge aankomen, maken we nog een tussenstop bij een locale “stoere mannen” bar. Hier krijgen we een drankje aangeboden van Baobab. Ook de biljarttafel wordt door ons geconfisceerd. Eerst spelen Bas en Peter een potje en later nemen Koen en ik het van hen over. Er lopen ook een stel lieve honden rond, dus ik vermaak me wel.

Uiteindelijk komen we even na vijven aan bij de Aotearoa Lodge. We hebben wederom een fijne kamer met springbedden. Nog even relaxen en het dagboek bijwerken onder het genot van een kopje thee.

Het avondeten bestaat uit een gezamenlijke BBQ bij het hotel. De mannen (Koen en Marcel) zorgen voor het vlees, wij voor de tafelschikking. Ik wil Bas nog helpen met de salade, maar die is al gemaakt, dus kan ik gewoon lekker genieten. Op een gegeven moment begint het lichtelijk te regelen, maar onze bikkels gaan gewoon door met de braai. Na de BBQ kletsen we nog gezellig na met de jeugdige groep, terwijl de “oudjes” al richting bed gaan.

Terug naar boven

Whitianga (dagtocht Coromandel)

Ook vandaag is het weer op tijd opstaan. Na het ontbijtje ga ik nog even lekker in het zonnetje voor onze kamer zitten. Een half uurtje later vertrekken we naar Cathedral Cove. We maken nog even een korte tussenstop om water te kopen.

We wandelen vanaf het strand naar Cathedral Cove. Dit is een veelbelovend begin van de dag. Wat een prachtige uitzichten; een mooi ongeschonden strandje grenst aan helder blauw water. Het zonnetje brand al aardig, dus het is tamelijk warm. Bij de Cove aangekomen, relaxen we op dit heerlijke strandje. Er zijn een aantal bikkels die hier het water in duiken (Martin, Hanneke en Koen), maar ik neem gezien de temperatuur van het water genoegen met lekker pootje baden. Heerlijk! Adressen verzameld terwijl we lui in het zonnetje liggen, lekker banaantje gegeten en genoten van het uitzicht verzorgd door Martin. Onze eigen adonis op de rots. Wat heeft die zwemmer toch een lekker lijf! Grrr!

Dan lopen we weer terug en eten we nog even een lekker ijsje bij de bus. Het weer wisselt hier snel, want hier en daar valt een verdwaald druppeltje, terwijl we in de verte de hoosbuien uit de lucht zien vallen (een prachtig schouwspel).

Weer onderweg maken we een korte lunchstop bij Hot Waves Cafe. Na zo’n stevige wandeling lust ik wel iets stevigs, dus neem ik bacon and eggs on toast. Errug lekker!

We bezoeken Hot Water Beach. Een spade gehuurd voor NZ$ 4. Vol enthousiasme lopen we met de club het strandje op en zoeken naar plekken waar we een kuil kunnen graven, die (als het goed is) zich vult met warm water. We hebben al menig kuiltje gegraven, maar alle warme plekken (voel je goed als je met je blote voeten over het strand loopt) zijn al bezet. Dan gaan we maar even voor de tactische uitvoering kiezen. De mannen graven een kuiltje voor me vlak naast een warm kuiltje. Vervolgens ga ik er lekker in liggen (voor de rest zijn er geen bikkels die het aandurven), blijft Hanneke heel tactvol scheppen en breekt zo langzamerhand de scheiding tussen mijn kuil en die van de buurtjes door. Hmmm, lekker hoor, zo’n warm kuiltje. Nog even een beachbunnyfoto maken. Peter vergezelt me nog even en als twee kleine kinderen spatten we elkaar nat. Het zand zit werkelijk overal. Ik ben blij als ik me, hetzij primitief, kan douchen.

Terug in de bus zie ik de onflatteuze foto’s die Peter van mijn achterwerk heeft gemaakt. Veel meer dan een grote zwarte vlek is het niet, dus zet ik mijn principes overboord en wis de foto van zijn digitale camera.

We maken weer een tussenstop bij onze stamkroeg (de locale stoere mannenbar). Na een half uurtje gaan we weer verder richting lodge. Daar aangekomen ben ik blij als ik gebruik kan maken van een echte douche. Eerst even alle scrubzand wegwerken…

Van al dat water heb ik honger gekregen. Basje heeft fish and chips gehaald. Zo lekker! Na het eten kijken we nog een video van dolfijnen, doen we de afwas (alle anderen zijn al weg zonder ook maar te vragen of er nog iets moet gebeuren) en gaan we terug naar de kamer. Wederom dagboekje bijwerken en daarna lekker slapen. Dat wordt lekker dromen na zo’n top dag.

Terug naar boven

Whitianga – Rotorua

Vandaag staan we erg vroeg op. Om kwart over zes gaat de wekker. Opstaan en tas inpakken. Ik ben te vroeg klaar, breng de bagage naar de bus en schrijf nog wat kaartjes voor het thuisfront. Daarna ontbijten.

We hebben een lange busrit voor de boeg, dus we vertrekken op tijd. Aangezien ik slecht heb geslapen, haal ik dit wel in op de achterbank, lekker comfortabel met een onflexibele koelbox in mijn nek. We stoppen een uurtje voor de lunch. Ik kies voor broccolisoep, smaakt best goed. Nog wat kaarten gekocht.

Tussenstop bij Blue Lake. Hier maken we een mooie wandeling. Samen met Hanneke en Alike geef ik het tempo aan. We kletsen lekker over verschillende zaken en genieten ondertussen van de mooie omgeving. Voordat iedereen bij de bus is, zijn we een uur verder.

Weer een tussenstop. Deze keer bij Red Woods. We willen eigenlijk de route van 30 minuten lopen om daarna nog even naar de souvenirshop te gaan, maar gezellig kletsend lopen we uiteindelijk toch de route van 1 uur. Tijdens onze wandelsessie brengen Hanneke, Percy en ik Bas op de hoogte van de emancipatie in Nederland. Er gaat een wereld voor hem open… Terug van de wandeling blijkt de souvenirshop al om 16.00 uur te sluiten. Maar goed dat we de lange wandeling gedaan hebben.

We vertrekken naar ons hotel Kiwi International Villa’s waar we een kwartier later aankomen. Er ligt een souvenirwinkeltje naast het hotel, dus ga ik daar even neuzen. Ik koop een kiwiknuffel voor de kleine van Luus (die nog geboren moet worden), een vingerhoed voor Margriet, magneetjes voor Waldie en een boekenlegger en ringetje voor mezelf. Nog even foldertjes gescoord in het hotel en daarna omgekleed. Even wezen buurten bij Bas en afspraak gemaakt om die avond samen een hapje te gaan eten.

Met z’n allen vertrekken we de spa. Iedereen behalve Percy, Hanneke en Koen gaan mee. Vanaf de spa heb je een schitterend uitzicht op een meer met bijbehorende zeemeeuwen. De badjes hebben verschillende temperaturen en zijn soms wel erg warm. Ook stinkt het naar rotte eieren, maar wat wil je anders als het natuurbronnen zijn met zwavellucht. Iedereen gaat in groepjes eten en verdwijnt zo langzamerhand. Op een gegeven moment ben ik nog alleen over (Bas is zoek). Na nog in wat badjes te hebben gebadderd ben ik het zat en ga ik douchen. Er staat een oud vrouwtje onder de douche die na afloop toch wel alle enigszins behaarde plekjes droogt met de föhn. Heel bijzonder. Als ik bijna klaar ben, hoor ik Bas roepen.

Samen met Bas ga ik een hapje eten. Dat levert veel geroddel op van de rest. Erg vervelend, maar ik trek me er niks van aan. Bij Bas ligt dat anders, als reisleider vindt hij het erg vervelend. Tja, ze doen maar wat ze niet laten kunnen… We eten een lekker hapje bij de kebabzaak. Bas probeert me vegetariër te maken, maar dat lukt hem toch niet. Geen last van schuldgevoel en te veel voorkeur voor lekker eten. Tja, wil best af en toe vegetarisch eten (is best lekker), maar een lekker biefstukje of carpaccio op z’n tijd is toch ook niet mis.

In de bus wachten we op de rest. De kebabtent was dicht en het was te koud om te wandelen, dus besluiten we maar in de bus verder te praten. Rond kwart over tien zijn we weer terug in het hotel. Tandjes gepoetst, bikini uitgewassen, dagboek bijgewerkt en daarna lekker gaan slapen.

Terug naar boven

Rotorua

Om 5 uur sta ik op. Ik had de wekker op 6.45 gezet, maar ik ben al vroeg wakker. De tas ingepakt, lekker gedoucht en nog wat kaarten geschreven in de lobby samen met Hilda. In het hotel is geen ontbijt mogelijk, dus gaan we hiervoor naar de overkant. Hotel Heritage heeft een wel erg uitgebreid ontbijtbuffet, waar we met veel plezier gebruik van maken.

Na een korte busreis maken we een wandeling lang een meer. Hier staat ook een traditionele Maori-boot (tearawi). Helaas achter een ijzeren omheining, wat het fotograferen niet makkelijker maakt, maar mooi bewerkt is ie wel.

Daarna vertrekken we richting mudpool. Bas gaat alvast tickets kopen voor de geiser, terwijl wij met veel geduld een opspattende modderklodder op de foto proberen te krijgen. Van hieruit gaan we verder naar de Lady Knocks geyser. Deze geiser laten ze op gezette tijden tot “uitbarsting” komen. Dit doen ze door zeep erin te gooien en enkele momenten later spuit de geiser. Een moment waar iedereen op zit te wachten, maar wat ook weer snel voorbij is.

We bezoeken Wai-o-tapu. Dit is pas prachtig. Het is een vulkaan- en zwavelachtig gebeuren. Ondanks de stinkende zwavellucht is het zeer de moeite waard. Veel verschillende uitzichten, maar allemaal opgesierd door mooie en heldere kleuren. Hier eten we ook een hapje en kopen nog een paar souvenirs.

Vervolgens gaan we naar Hooka Falls. Ook hier weer prachtig mooi blauw water. Zo helderblauw heb ik water zelden gezien. Samen met Martin en Peter maak ik de wandeling. De heren hebben duidelijk een betere conditie om te klimmen, maar al hijgend volg ik hen. Onderweg zien we nog fel gekleurde kano’s die mooi afsteken tegen het helder blauwe water van de rivier.

We gaan door naar Taupo, waar we nog boodschappen doen voor de wandeling van morgen. Ik weet nog niet of ik de Tongariro aan durf, maar wil wel heel graag. Met de zakken vol boodschappen lopen we naar het meer (Lake Taupo) en scoren onderweg een heerlijk ijsje. Bij het meer genoten van het uitzicht en een foto gemaakt van de besneeuwde berg in de verte met een parasailer op de voorgrond. Bas komt ons oppikken, maar is te laat omdat hij een aanrijding met een Duitser heeft gehad. Maar nu vertrekken we dan toch richting Howards Lodge. Meteen ontbijt voor morgen gereserveerd.

Er wordt gekookt door een aantal binnen de groep. Het eten is erg lekker; pasta met van alles en nog wat. Ik heb mijn eigen fles rosé meegenomen. Na het eten was ik af en klets ik nog lekker na en dan is het toch eindelijk tijd om naar bed te gaan. Hilda slaapt natuurlijk al lang, dus ik doe zo stil mogelijk. Het was weer een lange dag, dus ook ik ben blij als ik mijn ogen kan dicht doen.

Terug naar boven

Rotorua

Door alle ontmoedigingen van Bas heb ik besloten toch niet mee te gaan naar de Tongariro-crossing. Een hele dag lopen is niet erg, maar door het weer kan het erg zwaar zijn en het is nogal veel stijgen en dalen. Ik baal wel, maar ik ben bang dat ik de rest te veel ophoud. Natuurlijk gaan we onze bikkels wel uitzwaaien!

Daarna eet ik toch een beetje gedesillusioneerd het Cooked breakfast samen met Hilda en grote Caroline. Nog even geïnternet en mailtjes gestuurd.

Om 10 uur vertrekken we naar Whakapapa (Mount Ruapehu, bijna 2,7 km hoog) samen met Bas, Hilda, grote Caroline, Ton, Gé, Christine, An, Leon en Percy (de kneuzenclub). Omdat er nu plek in de bus is, willen Hilda en ik ook een keer voorin zitten.

We komen aan op de plaats van bestemming. Helaas kunnen we niet helemaal tot aan de top, want de stoeltjesliften werken niet. Mt Ruapehu is de grootste actieve vulkaan van Nieuw Zeeland. Dit gebied is in de winter skigebied, dus is er ook een schattig bankje gemaakt van ski’s. Hier wil menigeen een foto van maken en daarna drinken we met z’n allen een warme chocomel. Tja, dit is genieten!

Dan dalen we iets af en maken onderweg nog prachtige foto’s. Bas zet ons dan ergens af, zodat we een wandeling kunnen maken (Silica Rapids). Deze tocht is 7 km lang en kent mooie uitzichten en aardige stukjes klimmen. Aangezien dit het kneuzengroepje is (zoals ik ons heb genoemd omdat we het echte werk, de Tongariro, niet aan durven), lig ik al snel voorop en voel ik me alsof ik de wereld in mijn eentje ontdek. Ik zie dat ik een telefoontje heb gemist. Ik luister mijn voicemail af en hoor Peter (ik heb met hem afgesproken dat hij belt zodra ze op de top zijn aangekomen). Snel bel ik terug, maar ze hebben al geen ontvangst meer. Jammer.

We lunchen in een public shelter. Nou, het begrip lunch is misschien te veel gezegd, maar ik eet een banaan en een energiereep. Ton heeft een foto van een grote uitbarsting in juni 1996 gekocht en al snel komt het idee om de Tongariro-groep hiermee voor de gek te houden. Om beurten maken we een foto van de kaart en verzinnen we een verhaal dat we straks op onze bikkels zullen uitproberen.

Daarna de volgende wandeltocht (Taranaka Falls) van 6 km. Het is echt warm en het opspattend water van deze gigantische waterval is een verfrissing die erg welkom.

Moe maar voldaan van ons dagje, lopen we het kasteel binnen en genieten van een heerlijk verfrissend drankje (voor mij heerlijk echt vers geperste appelsap). Bas zorgt voor de muzikale ondersteuning. De stoelen zijn heerlijk. Echt zo’n heerlijke zachte exemplaren waar je helemaal in weg zak en nooit meer uit wil opstaan.

Om half zes zijn we weer terug in lodge en ben ik toe aan een verfrissende douchen. Internet ligt eruit, dus veel nuttige dingen kan ik niet doen. Dan komt de rest terug van hun tocht. Het was echt prachtig en ik baal nog meer dat ik niet mee ben geweest. Niet omdat ik geen fijne dag achter de rug had, maar omdat ik deze bekende uitdaging gemist heb en zeker nadat ik van Alike en kleine Caroline te horen krijg dat ze inschatten dat ik dat met de nodige inspanning zeker had gered. Maar goed, ik kan er toch niks meer aan veranderen. Natuurlijk wordt ook naar onze dag gevraagd en met stralende oogjes vertel ik ons avontuur en de spannende uitbarsting die we hebben meegemaakt. Het is prachtig om te zien hoe iedereen met ons mee leeft en zeker Caroline die aangeeft dat ze aan mijn gezicht ziet dat het wel heel spectaculair moet zijn geweest. Weet zij veel dat mijn ogen twinkelen van genot omdat ze erin trappen. Wel lief dat iedereen zo mee leeft…

Vanavond eten we weer BBQ. Het eten is lekker en het uitzicht prachtig. Een mooie roze gloed ligt over de besneeuwde bergtoppen. De wijn smaakt me ook erg goed. Bas komt nog met de mededeling dat het de bedoeling is dat we bij de Maori’s een liedje zingen. Hmmm, of ze hier blij mee zijn weet ik niet, maar we zullen het in elk geval proberen. We bedenken morgen wel wat het gaat worden.

Na het eten besluiten we toch maar te vertellen dat ons verhaal en verzinsel is. De meesten geven aan het wel in de gaten te hebben en dat ze het verdacht vonden dat we allemaal dezelfde foto hadden en slechts één foto van de gebeurtenis te hebben gemaakt. Tja, dat zal wel, maar volgens mij waren ze er toch echt ingetrapt. Samen met Peter, Martin, Hanneke en kleine Caroline blijven we als laatste.

Terug bij de lodge werkt de email nog steeds niet, dus ga ik maar naar bed.

Terug naar boven

Rotorua – Wanganui (Maori verblijf)

Net voor zeven uur sta ik op en pak ik mijn tas in. De email is nog steeds buiten gebruik en het regent. Lekker begin van de dag… De ontbijtmensen uit het dorp zijn te laat. Tijdens het wachten spelen we een potje biljart. Gelukkig hoeven we niet ontzettend lang te wachten voor we ons kunnen richten tot ons cooked breakfast.

Als we de bus in gaan, trekken Peter en ik een sprintje om als eerste op de achterbank te zitten. Direct na vertrek moeten we even stoppen om de ruitenwisser te repareren, maar Bas heeft dit snel gefikst.

Onderweg naar de Maori’s maken we een tussenstop voor koffie (eindelijk kan ik mijn email checken). Als we verder rijden, oefenen we liedjes die we voor de Maori’s kunnen zingen. Het repertoire is wel bedroevend: een Nederlandse Amerikaan (van voor naar achter…), hoofd schouders knie en teen en de fabeltjeskrant. Tevens stoppen we om van het prachtige uitzicht op de Whanganui River te genieten.

Rond de middag komen we aan in het Maoridorp. Voordat we het dorp binnen mogen, krijgen we het protocol uitgelegd:

1. We worden toegezongen door vier dorpelingen (zij vertegenwoordigen de overigen). Ze zingen wie zij zijn en vragen of wij met vriendelijke bedoelingen komen.

2. We lopen door de toegangspoort en na enkele passen staan we stil om de doden te herdenken/eerbiedigen.

3. Weer enkele meters verder stoppen we om respect te tonen aan de omgeving/de natuur.

4. Tenslotte stoppen we om respect te tonen aan de dorpelingen. Bij dit hele gebeuren lopen de vrouwen vooraan en de mannen achter om ons te beschermen.

5. We nemen plaats op de bankjes, mannen op de eerste rij. De maori’s zingen ons toe. Vervolgens houdt Peter zijn welkomstspeech en zingen wij hem toe met hoofd schouder…

6. Ons welkom wordt geaccepteerd en we begroeten elkaar traditioneel met de hongi. Dit doen we twee keer. Een keer voor de een en een keer voor de ander. De achterliggende gedachte is dat door voorhoofd en neus tegen elkaar te drukken, je elkaars adem inademt. Dit hoeft niet per definitie een prettige ervaring te zijn dus…

Na dit ritueel afgerond te hebben, settelen we ons in de huisjes. Een huis is voor de snurkers en een is voor de niet-snurkers. Helaas is niet iedereen even sociaal ingesteld en kiezen een paar zware snurkers voor de niet-snurkers hut. Bang dat ze door de andere snurkers uit hun slaap worden gehouden. Vreemd en niet echt sociaal, maar het typeert sommige mensen waarvan ik de naam maar niet noem natuurlijk wel…

We gaan kijken naar het treffen van de voorbereidingen voor de hanghi. Rivierstenen en ijzer worden warm gemaakt. Vervolgens wordt hierop een mand met eten geplaatst en toegedekt. Het lijkt een beetje op het bereiden van een traditionele Maya-maaltijd. Daarna nemen we een kijkje bij de kinderopvang. Normaal gesproken zijn de kinderen als weg, maar door de kerstviering zijn ze er nog. Ook hier worden weer liedjes gezonden. Erg gezellig.

Van een stoere Maoriman met bijzonder getatoeëerde kuiten krijgen we een workshop weaving. Met de stugge bladeren van een plant ga je aan de slag om strips te maken (in de gewenste breedte) en hiermee zaken te vlechten. Als beginners starten we met een armband. Het is even oefenen, maar het werkt wel erg verslaven. De mannen gaan tijdens de workshop een stukje wandelen en komen al snel weer naar de resultaten van onze inspanningen kijken. Ze willen ons voor de gek houden door te doen alsof wederom ergens een pad is ingestort. We besluiten maar een borreltje te drinken met een select clubje.

Voordat we gaan eten wordt een traditionele dans met muziek voor ons opgevoerd. Na deze maaltijd, die best lekker is, krijgen we wederom een bijzonder schouwspel te zien. In eerste instantie worden traditionele dansen door Maori’s uitgevoerd. De dans wordt vergezeld door mooie zang en af en toe beangstigende gezichten. Daarna begint het echte spektakel. De toeristenversie gaat van start. Eerst zijn de vrouwen aan de beurt. We krijgen zang en bijbehorende dans geleerd. Het lied gaat als volgt:

a..e..i..o..u..

peaka peaka peaka….. torro peaka

torro torro torro….. peaka torro

Dan zijn de mannen aan de beurt. Zij krijgen de traditionele haka (krijgersdans) geleerd. Ik probeer serieus foto’s te maken, maar dit is echt hilarisch. Wat een ongecontroleerd zooitje. De tranen rollen over mijn wangen van het lachen en ik plas bijna in mijn broek. Of zoals Bas het naderhand noemt “tranen in mijn broek van het lachen”. Na afloop gaan we natuurlijk allemaal nog even op de foto met de strijdlustige Maorimannen.

Na afloop gaan we naar de bar en is een van de Maorivrouwen aangestoken door onze feeststemming en besluit ons salsales te geven. Met een select groepje (Hanneke, Caroline, Koen, Bas en ik) maken we hier enthousiast gebruik van, terwijl de rest van een afstandje en zittend op de bank geniet. We gaan nog een aardig tijdje door alvorens we naar de slaapzalen gaan. Daar aangekomen blijken de snurkers erg hun best te doen en besluit ik op de bank in de bar te gaan slapen. Eerst nog even buiten gekletst met Hanneke die ook niet kan slapen en nog aan haar afscheidsspeech werkt.

Terug naar boven

Wanganui – Wellington

Ik ben al vroeg wakker en ga lekker douchen. Voor het ontbijt werk ik mijn dagboek bij en pak ik mijn tas in als iedereen klaarwakker is. Na het ontbijt maken we een groepsfoto en nemen we afscheid van de Maori’s. Hanneke heeft een mooie speech voorbereid, welke we afsluiten met een lied (deze vuist op deze vuist).

Om half tien vertrekken we richting Wellington. Wanneer we stoppen om bij de rivier een foto te maken, zien we Sunny (Maori) en zijn hond Patience. We kletsen nog even na over de hartstikke leuke ervaring die we in het Maoridorp hebben opgedaan.

Onderweg stoppen we om getuige te zijn van shearing/cleaning. Schapen van 1 jaar oud en ouder worden rond de anus schoongeschoren tegen vliegeneieren. Tevens is er 1 oud schaap dat vorig jaar blijkbaar is overgeslagen en bijna bezwijkt onder het gewicht van zijn vacht. Dit schaap wordt dan ook helemaal geschoren.

Na een tussenstop met een lekkere smoothie rijden we door en gaan we (Martin, Hanneke, Koen en ik) zwemmen bij Otalu Beach. Het water is in eerste instantie koud en er staat een sterke stroming. Het is even wennen, maar daarna is het heerlijk. De rest luncht langs het strand en komt daarna een strandwandeling maken. Om die watjes toch een beetje een koude douche te geven, ren ik hartstikke nat en koud richting Paul en geef hem een dikke knuffel. Shirt nat, opzet geslaagd.

We rijden weer verder naar ons hotel Nomads Capital. Daar aangekomen merken we meteen waarom Wellington “the windy city” wordt genoemd. De kamer is niet echt goed schoon (er hangen lange donkere haren op de badkamer), maar toch geniet ik van mijn douche en besluit ik mijn tas te reorganiseren.

Om zeven uur verzamelen we bij de receptie en ga ik samen met Bas, Marcel, Alike, Martin en Peter eten bij Little India. Het eten is erg lekker en om van meer soorten eten te kunnen snoepen, besluiten Bas en ik ons eten te mixen. Na het eten houden we een kroegentocht. Eerst doen we een Irish pub aan, daarna een smalle kroeg met goede muziek, dan de bekende mirrorbar (een louche tent die volgens Paul helemaal hip is) en tenslotte naar het sportcafé. De anderen zijn we niet meer tegengekomen.

Rond elf uur ga ik terug naar het hotel. Naast het hotel is een bar, die harde muziek draait, waarvan ik in bed kan meegenieten. Aangezien het goede muziek is, vind ik het niet echt bezwaarlijk en besluit dat ik morgen een kijkje wil nemen in deze bar. Kan er eindelijk weer eens lekker gedanst worden!

Terug naar boven

Wellington

Vandaag hebben we een vrije dag. Samen met Martin, Peter, Caroline en Hilda ga ik ontbijten bij de Lido. Even voor negen uur verzamelen we in de hotellobby voor onze zelfgeboekte “Explorer Tour”. Onze gids Oliver (nickname Ollie) leidt ons langs de highlights van Wellington.

Onderweg genieten we van het prachtige uitzicht vanaf Mount Victoria en rijden we langs de kust. Bij een eettentje onderweg zien we Hanneke en Koen die een speciale “Lord of the Rings Tour” hebben geboekt. We maken een korte stop om met hen bij te kletsen en al even snel een blik te werpen op hun foto’s. Bij de beehive komen we weer bekenden tegen en Ollie is dan ook aardig onder de indruk van onze populariteit. Bij de Karori Wildlife Sanctuary aangekomen, nemen we afscheid van Ollie. Samen met Martin, Peter en Caroline vervolg ik mijn ontdekkingsreis. Het vogelpark valt helaas een beetje tegen. De vogels zijn volgens mij gevlogen toen wij aankwamen.

We lopen verder richting de kabelbaan en lunchen onderweg bij een knus eettentje. Ik geniet van mijn bagel met tomaat en pesto en een heerlijke vruchtensmoothie. Niet luxe, maar wel lekker.

Met de kabelbaan gaan we naar beneden en komen Paul tegen die er vandaag op z’n eentje is uitgetrokken. Via Civic Square, waar we eerst even lekker in het zonnetje op het gras gaan liggen en een creatief kunstwerk (metalen kiwibal) bewonderen dat boven het plein hangt, lopen we naar het Te Papa museum. Zoals ieder museum is dit ook niet echt mijn ding, maar we hebben wel ontzettend veel lol. We maken een foto van Martin’s “vrije val” en zijn worstelpartij met een grote pluche pinguïn.

Daarna ga ik met Martin nog terug naar het plein en liggen we nog even lekker van het zonnetje te genieten. Uiteindelijk is het tijd geworden om terug te gaan naar het hotel, lekker te douchen, het dagboek bij te werken en de tas weer ion te pakken.

Om zeven uur ’s avonds ga ik met Hanneke, Koen, Peter, Martin, Alike, Marcel, Caroline, Caroline en Hilda eten bij Murphy’s. Bij het bestellen gaat er helaas iets mis, want als iedereen zijn eten al bijna op heeft, krijg ik na twee keer vragen dan toch eindelijk mijn slechts half gare fish en chips. Balen! Na het eten ga ik met Hanneke en de twee Carolines onder het toeziend oog van Martin biljarten. Men is in de veronderstelling dat ik hier echt goed in ben, dus het is drie tegen één. Na vier potjes, ben ik de grote winnaar en gaan we naar de bar naast het hotel. Een uur later dan afgesproken komen we hier aan. Er wordt niet echt heel veel gedanst, maar daar trekken Hanneke en ik ons niks van aan. We leven ons lekker uit. Martin en ik zijn uiteindelijk de hekkensluiters en net voor middernacht gaan we terug naar onze hotelkamers.

Terug naar boven

Welling – Picton

Na het geweldige dansavontuur van gisteravond ben ik zo in bed geploft (Hilda lag natuurlijk al lang in bed). Vanochtend weer vroeg uit de veren en het danszweet weggespoeld onder de douche. Gezellig gaan ontbijten bij het Plaza, waarna we ons weer terughaasten naar het hotel, de tassen inladen en met de bus naar de ferry vertrekken.

Om tien uur zijn we op de ferry en na een half uurtje maken we de drie en een half uur durende tocht naar het Zuidereiland. Er is genoeg tijd om heerlijk te genieten van het geweldige uitzicht op de Marlboro Sounds. De flinke wind en pittige golven mogen de pret echt niet drukken, want het zonnetje geeft niet op en het is goed vertoeven aan dek.

Hanneke heeft tijdens de ferrytocht een geintje uitgehaald met Koen. Zij heeft zich de hele reis verborgen gehouden en de arme jongen gelooft dat wij zonder haar vertrokken zijn.

Op het Zuidereiland aangekomen, maken we onderweg een stop om van het uitzicht te genieten en een korte wandeling in Havelock te maken. Daarna rijden we door naar ons volgende rustpunt. We stoppen bij de Art Gallery, waar ik hele mooie houten onderzetters koop.

Onze laatste toeristische stop is bij Hunter’s (Jane Hunter) wijnproeverij. De wijnen zijn niet echt spectaculair en Bas had ons eigenlijk ergens anders mee naar toe willen nemen, maar gezien de tijd is dat niet meer gelukt. Ach ja, het is een leuke poging…

Om half zes komen we aan bij ons hotel Americano Motor Inn in Picton. Na ons lekker te hebben opgefrist gaan we eten bij Rumba. Ik stort me op de Thai Green Curry die zeker niet slecht smaakt. Aansluitend aan het eten gaan we stappen in het “bruisende” nachtleven van Picton. We vermaken ons prima, maar bruisend is het niet echt.

Terug naar boven

Picton

Vandaag is het wederom vroeg opstaan, maar vandaag lukt dat zonder problemen. Vandaag is het tijd om te gaan zwemmen met wilde dolfijnen… Spannend! Eerst nog even een ontbijtje nuttigen bij de buren (Rumba), waarna we naar de dolfijnenkeet lopen.

Voor het luttele bedrag van $ 130 gaan we met een ecoprijs-winnende organisatie op zoek naar wilde dolfijnen om mee te zwemmen. De ecoprijs hebben zij o.a. te danken aan de milieu- en diervriendelijke manier waarop dit plaatsvindt. Natuurlijk zijn er allemaal spelregels die ervoor moeten zorgen dat het een prettige ervaring voor zowel dier als mens is. Zo mag er niet gezwommen worden bij dolfijnen die kleintjes hebben. Voordat we de boot op gaan, krijgen we een spannend pak toebedeeld wat een hele klus is om aan te trekken. Bijna iedereen gaat vandaag mee.

Het is een prachtige boottocht, maar er is helaas weinig actie in het zwemfront. We zien diverse soorten beestjes (bottle nose dolphin, fur seal, jellyfish, dusky dolphin en de zeer bijzondere hector dolphin). Met name die laatste is een unieke ervaring, aangezien er in totaal nog maar zo’n 250 exemplaren van zijn. Uiteindelijk besluiten we toch een duik in het relatief frisse water (17°C) te wagen, maar helaas zwemmen de dolfijnen weg. We klimmen weer aan boord en blijven verder zoeken naar dolfijnen. Ze doen echt enorm hun best, maar helaas mag het niet baten. De tocht is ondanks alle inspanningen toch een ietwat teleurstellende ervaring geworden.

Aangezien Alike, Marcel en ik heel graag met wilde dolfijnen willen zwemmen, vragen we Bas na afloop van de tocht of hij nog iets kan regelen voor Kaikoura. De tochten zijn al helemaal volgeboekt, maar hij probeert iets voor ons te regelen. We gaan weer terug naar het hotel voor een verfrissende douche.

’s Middags maken we (Bas, Martin, Paul, Ton, Ge, An, Leo en Caroline) een wandeling en maken we een tussenstop bij een schip waar we een lekker drankje nuttigen. We voeren uiteraard weer diepzinnige gesprekken of het wezen dat “man” heet.

Terug bij het hotel, vergezel ik Hanneke, Koen, Gerard en Peter bij hun picknick voor de kamer.

Om kwart over zeven verzamelen we voor het eten. Na Picton te hebben doorlopen, besluiten we bij Seabreeze te gaan eten. Ik geniet van heerlijke nacho’s met “beef” en de inmiddels vertrouwde vruchtensmoothie. Na het eten ga ik terug naar het hotel, werk ik mijn reisverslag bij en lig voor tienen in bed.

Terug naar boven

Picton – Kaikoura

Vandaag wederom een ontbijtje bij Rumba, alvorens we vertrekken naar Kaikoura. Onderweg maken we een tussenstop bij een strandje waar we warme chocolademelk drinken en van het zonnetje genieten.

Onze volgende stop is Ohau Point Seal Colony. Hier genieten we van de omgeving en maken we een wandeling langs de kust, de zeeleeuwen, over de heuvels en langs de schapen. Om drie uur komen we aan bij ons hotel Lobster Inn, waar ik snel boodschappen haal voor het ontbijt en we ons klaarmaken voor de whalewatch.

Dikke pech, de whalewatch gaat niet door vanwege de wind. Ik heb het idee dat de wind best mee valt, maar de deskundigen zijn helaas een andere mening toegedaan. We kunnen onze tocht omboeken naar morgenochtend. Voor mij is dat helaas geen optie, aangezien Bas een plekje voor me heeft weten te regelen op de dolfijnentocht. Het liefst wil ik beide doen, maar ik kies natuurlijk voor de dolfijnen. Nu maar hopen dat het de juiste keuze is…

We gaan terug naar het hotel, waar ik samen met Koen inkopen ga doen voor een borrel en een knabbel bij het hotel. Eerst zitten we lekker buiten te genieten en verplaatsen de borrel op een later tijdstip naar de kamer van Koen en Hanneke. Ik zou hen graag bij mij willen uitnodigen, maar met een kamergenootje als Hilda, die hier niet echt van gecharmeerd is, gaat dat helaas niet lukken.

’s Avonds gaan we met de hele club eten bij de Green Dolphin. Met het oog op morgen ga ik daarna lekker op tijd naar bed.

Terug naar boven

Kaikoura – Greymouth

Om kwart voor vijf ’s ochtend sta ik op. Pfff, het is erg vroeg, maar vandaag vindt een nieuwe en kansrijke poging voor het zwemmen met dolfijnen plaats. Het vroege opstaan is niet fijn, maar heb ik absoluut over voor dit avontuur. Dolfijnen blijven mijn favoriete beesten, dus iedere kans om met ze te zwemmen, grijp ik met beide handen.

Eerst krijgen we een instructievideo. Daarna krijgen we onze wetsuits uitgereikt. Helaas zijn deze minder comfortabel als de vorige. Ik krijg dezelfde maat als Alike, niet echt reëel dus. Met de bus gaan we naar de boot. Al na vijftien minuten varen vinden we een groep van zo’n 300 dolfijnen. Snel het water in om met ze te zwemmen. Het water is hier 14°C, slechts 3°C kouder maar een enorm verschil in gevoelstemperatuur.

De dolfijnen zijn erg speels en nieuwsgierig. We hebben de tip gekregen om geluidjes te maken zodat hun nieuwsgierigheid te prikkelen en ons speels in het water te bewegen. Nou, de tips werken, en hoe! De dolfijnen komen van alle kanten en komen zo dichtbij dat je ze zou kunnen aanraken. Af en toe stop ik om naar de geluidjes van iedereen te luisteren en te lachen om dit bijzondere schouwspel. Wat is dit een droom! Ik leef me uit met de onderwatercamera en ben erg nieuwsgierig naar het resultaat. De dolfijnen komen zo dichtbij dat het gewoon niet lukt een hele dolfijn op de foto te krijgen. Dat kan de pret echter niet drukken. Ik kan wel janken van geluk. Wat is dit prachtig!

Na de zwemsessie gaan we aan boord en krijgen we de tijd om de dolfijnen vanaf het droge te bekijken en te fotograferen. De dusky dolphins zijn erg speelse exemplaren en vermaken ons met geweldig speelse sprongen. Een adembenemend, vreugdevol schouwspel waar ik geen genoeg van kan krijgen. Wederom een investering van $ 130, maar deze keer is het zeker de moeite waard. Dit avontuur maakt de tegenvaller bij Picton meer dan goed. Dit is echt het meest indrukwekkende dolfijnenavontuur tot nu toe!

Als we weer terugkeren, kleden Hanneke en ik ons om op de boot en hebben we beide tranen in onze ogen van geluk. Dit is echt zo bijzonder!

Net als we weer terug zijn, zien we de whalewatchers nog uitvaren. Ben benieuwd hoe dat gaat verlopen. Jammer dat het niet mogelijk was om beide te doen, maar weer nu al dat ik de juiste keuze heb gemaakt.

In de winkel van de dolfijnenencounter koop ik een leuke outfit (met korting). Weer bij de bus aangekomen krijgt Bas een vette knuffel van Alike en mij. Hij is zichtbaar ontroerd door ons enthousiasme. Dan gaan we terug naar het hotel, waar ik een heerlijke douche neem. Daarna een laat ontbijt met Hanneke, Koen en Bas en een potje gebiljart.

Het is tijd op de whalewatchers op te pikken en naar Greymouth te vertrekken. Hun avontuur was in elk geval heftig. De zee was niet bepaald rustig en er werd hard gelachen om een Japanner die de hele tocht moest overgeven. Gelukkig hebben ze wel walvissen gezien, maar de foto’s waren niet echt spectaculair.

Onderweg maken we verschillende tussenstops met leuke wandelroutes; de St. James Walkway en de Waterfall Walk. Bas is een deskundige in leuke wandelroutes, dat is echt een enorm pluspunt. Voor morgen wordt slecht weer verwacht, dus wordt het programma aangepast en gaan we op het einde van de dag ook nog naar de Pancake Rock's en Blowholes. Het uitzicht is prachtig, zeker in het licht van de ondergaande zon. Paul, Koen, Martin en Hanneke lopen naar beneden naar het strand om daar vooral lekker jeugdig enthousiast bezig te gaan met de golven. Vanwege de vele sandflies heb ik hou ik het wat eerder voor gezien en loop terug naar het restaurant. Buiten eten we pizza en worden we gegeten door de sandflies. Lange mouwen, broek in de sokken, haar voor mijn gezicht en het is net uit te houden.

’s Avonds om negen uur komen we in ons hotel Greymouth Seadie Top 10 Holiday Park aan en lopen we met een paar man door de omgeving om een foto te gaan maken van de kerstpalm die we onderweg hebben gezien. Teruggekomen haal ik Bas bijna letterlijk onder de douche uit om gezellig een glaasje wijn te gaan drinken met Martin, Hanneke en Paul.

Om middernacht ga ik naar bed.

Terug naar boven

Greymouth – Franz Jozef Glacier – Fox Glacier

Het is weer op tijd opstaan, douchen en tas inpakken. Nog snel even een foto van het hotel maken en daarna brengt Bas ons (Martin, Peter, Hanneke, Paul en Gerard) naar Greymouth voor een ontbijtje. Het is even zoeken voordat we iets vinden wat geopend is, maar de 3e poging is raak. Ruim een uur later pikt Bas ons weer op, de rest zit al in de bus. Voor het eerst hebben we echt plensweer (blijkbaar typisch westkustweer). Na een tweetal uurtje regen komt gelukkig toch weer een schitterend zonnetje tevoorschijn en is het weer genieten.

We maken als tussenstop een wandeling bij Mananui Bush Walk. Deze wandeling eindigt aan zee.

Voor de lunch stoppen we bij Pukekura – the bushmans centre. Het is een bijzondere tent. We krijgen een “voorstelling” in het bushman centre waar veel verborgen humor in zit en Marcel een wild zwijn gaat voeren. Natuurlijk zitten er ook een aantal possum, waarop Han en ik me met onze camera’s op focussen.

Verder onderweg brengen we een bezoek aan de winkel van Lou Armstrong (Kotuku gallery – Maori fine art). Hij is bekend in Nieuw Zeeland vanwege zijn kunst met walvisbotten. Als ik de winkel kom binnenlopen, zie ik direct mijn ideale vakantiesouvenir hangen; een mooi volledig uit hout gesneden maorimasker. De prijs is helaas ook erg pittig $ 300, maar toch kan ik het niet laten hangen. Eigenlijk wil ik ook nog graag iets kopen wat gemaakt is uit een walvisbot van 3.500 jaar oud, maar ik kan niks vinden wat ik echt heel mooi vindt en daarnaast is het wederom erg duur. Bas is hier blijkbaar kind aan huis en staat op een gegeven moment met de lieve kleine Judy (kleindochter van Lou) op z’n arm. Hier moet ik toch even een plaatje van schieten, wat een schattig kindje.

De volgende stop is de Franz Josef Glacier Walk. Langzaam maar zeker komen we steeds dichtbij deze gletsjer. Het is prachtig te zien hoe afwisselend Nieuw Zeeland is. Natuurlijk zijn er weer voldoende fotomomentjes. Na zo’n drie kwartier rondgelopen te hebben, haasten we ons naar de lodge Fox Glacier Holiday Park. We dumpen de bagage in ons huisje en gaan direct met de bus verder naar het restaurant, waar ik een tafeltje deel met Bas, Peter en Martin. We zoeken activiteiten uit die we in Queenstown willen doen, zodat Bas deze voor ons kan boeken. Onze tafel wordt als eerste bediend en wij zijn dan ook al lang klaar met eten voordat de rest het eten krijgt.

Terug naar boven

Fox Glacier (helihike)

Na een ontbijtje maken we een wandeling naar de Fox Glacier. De uitzichten zijn wederom prachtig. Na afloop worden we halverwege door Bas afgezet en wandel ik samen met Peter en Martin naar het dorp Fox. Daar nuttigen we een stevige lunch ter voorbereiding op ons avontuur van vanmiddag.

Terug bij de lodge pak ik mijn tas voor ons helihike avontuur. Om half drie lopen we naar Helihike Fox waar we over enkele minuten te horen krijgen of de weersomstandigheden goed genoeg zijn om te vertrekken. Het blijft even spannend, maar gelukkig krijgen we al snel te horen dat we kunnen vertrekken. Eerst nog even $ 299 betalen en dan gaan we met de bus naar het startpunt. Ik word samen met Caroline, Peter, Martin, Paul, Hanneke, Koen, Gerard, Ge, Nellie en Kristien ingedeeld. In gedeeltes worden we met de helikopter naar de gletsjer gevlogen, waar we kennismaken met onze gids Jeremy en onze ijzers onderbinden.

Als de groep compleet is starten we met onze wandeling. De andere groep loopt een stuk sneller, maar de aanwezigheid van de bejaardensoos vertraagt ons aanzienlijk. Erg vervelend, want ze houden echt de hele groep op. Voordeel is wel dat we ruim de tijd hebben om van de omgeving te genieten en veelvuldig foto’s kunnen maken. Typisch dat het op een gletsjer niet echt koud is, maar we hebben natuurlijk ook wel weer ontzettend geluk met het weer, want het zonnetje lacht ons toe. Jeremy nodigt ons uit om door een kleine gletsjertunnel te glijden. Er zijn maar een paar bikkels die dit aandurven (waar ik uiteraard een van ben) en al snel glijden we over het prachtige blauwe ijs en komen we met natte broek uit de “tunnel”. Natuurlijk willen we met deze groep vereeuwigd worden en houden we nog een kleine fotoshoot.

Daarna lopen we weer terug richting de pick-up plek en maken we onderweg nog een groepsfoto met de gehele groep. De arme Jeremy krijgt van iedereen een camera toegeworpen, maar heeft hier geen moeite mee en maakt geduldig foto na foto. Na zo’n drie uurtjes op de gletsjer te hebben gewandeld moeten we helaas weer terug.

Wederom een bijzondere ervaring en bij de afsluiting krijgen we uiteraard een bijbehorend certificaat als bewijs dat we dit avontuur succesvol hebben afgesloten.

We worden door de bus afgezet bij het vakantiepark, waar ik lekker geniet van een warme douche en daarna gezellig een kopje thee met Hilda drink.

Vanavond gaat iedereen in kleine groepjes eten, maar als iedereen weer terug is, ga ik naar Koen en Hanneke voor een wederom gezellige borrel.

Rond tien uur gaan we met de bus naar een plek waar glimwormen te zien zijn. Na een korte wandeling van vijf minuten hebben we ze gezien en zijn we meteen ook een beetje uitgekeken. We gaan weer terug naar het park, waar ik gezellig verder borrel met Peter, Martin, Gerard, Koen en Hanneke.

Om middernacht ga ik lekker slapen.

Terug naar boven

Fox Glacier – Wanaka

Om zeven uur sta ik op, pak mijn tas in en eet mijn ontbijtje. Een uur later zijn we alweer onderweg en zien we in de verte de Mount Cook liggen.

Onze eerste stop is bij Lake Matheson, ook wel bekend als het spiegelmeer. Daar aangekomen zien we waar het meer zijn bijnaam aan dankt. Het is prachtig, de bergen weerspiegelen in het water terwijl een paar eendjes in de verte zwemmen. Natuurlijk wil iedereen het perfect plaatje schieten, maar met zo’n uitzicht is dat niet echt moeilijk. Als we terug lopen naar de bus, zien we een naakte vrouw die uitsluitend sportschoenen draagt. Zij poseert op een steen in het water voor de fotograaf en de mannen zijn natuurlijk meteen van slag. Wat zijn ze toch voorspelbaar…

We rijden verder voor een fotoshoot van de Mount Cook. We worden hierbij enigszins gehinderd door een kudde koeien, die besloten hebben dat het leuk is rustig voor de bus uit te wandelen. Heerlijk, die landelijke omgeving…

Onze volgende tussenstop is bij Bruce Bay. Het bijzondere is dat de vegetatie hier dicht bij de kust/zee eindigt. Tevens zijn er stevige boomstronken in de meest uiteenlopende vormen te vinden.

Vervolgens maken we een moeraswandeling bij Ship Creek, die overgaat in een strandwandeling. Ook weer erg bijzonder.

Als we in Haast stoppen om te lunchen, gaat Bas het parachutespringen boeken. Ik heb nu al knikkende knieën, maar vind het ook wel weer heel erg spannend en opwindend. In eerste instantie was ik de enige die wilde springen, maar inmiddels heb ik nog zes anderen zo gek gekregen.

Daarna maken we nog een aantal andere mooie tussenstops; we maken een foto op de Pleasant Flat Bridge over de Haast River, stoppen bij de Thunder Creek Falls, zien onderweg illegale bridge gliding (waar we toch even stoppen om te kijken wat deze watjes uitvoeren) en stoppen bij mooie uitzichtpunten op Lake Wanaka en Lake Hawea.

Het is een lange reisdag, maar rond zes uur komen we eindelijk aan bij ons hotel Wanaka. Bij aankomst duik ik eerst onder de douche en maak ik me klaar voor ons etentje bij Caprice. Weer bij het hotel aangekomen ga ik even internetten, pak ik mijn tas, werk in mijn dagboek bij en ga ik lekker slapen. Morgen is een spannende dag en de adrenaline giert nu al door mijn lijf…

Terug naar boven

Wanaka (skydive)

Vandaag is D-day. Na een ontbijtje met Martin en Caroline bij de Crazy Monkey verzamelen we om half negen voor de skydive boven Lake Wanaka. Samen met Marcel, Alike, Caroline, Peter, Bas en Martin waag ik een sprong in het diepe. We kunnen kiezen uit verschillende hoogtes. Hoe hoger, hoe langer de vrije val, dus ik ga voor het maximaal haalbare (15.000 voet). Als je iets doet, moet je het goed doen. Alleen Martin durft diezelfde uitdaging aan te gaan, de rest kiest voor de “veilige” middenmoot.

We krijgen eerst een instructievideo en dan mogen we ons in de ontzettend charmante pakken hijsen. Omdat dit mijn eerste skydive ervaring is, wil ik graag gebruik maken van de (betaalde) optie om een foto/videograaf mee te laten springen, zodat deze ervaring vereeuwigd wordt. Ik maak kennis met mijn persoonlijke crew: Rod mijn tandemspringer en Eugene de camera man.

De eerste vlucht is voor de echte waaghalzen, wij dus. In totaal kruipen we met negen mensen in het vliegtuigje. Naast Martin en zijn cameracrew worden we vergezeld door een niet echt knappe Japanner en zijn crew. We maken een rondje over Wanaka en het uitzicht is zo al spectaculair. Langzaam begin ik een beetje knikkende knieën te krijgen en merk ik dat de hoogte zijn effect heeft op mijn evenwichtsorgaan. Spannend…

Martin mag als eerste springen, daarna de Japanner en dan ben ik aan de beurt. Ik zit goed vastgesnoerd aan Rod en beweeg me samen met hem naar de rand van het vliegtuig. Snel even lachen naar de camera op de vleugel, dan moet ik mijn hoofd achterover tegen Rod aanleggen en… off we go! Ik wilde dit heel graag en was bang dat ik op het laatste moment niet zou durven, maar alles gaat zo snel, dat je geen tijd hebt om te twijfelen.

Vanaf het moment dat we in vrije val zijn is het super genieten. Wat is dit een geweldig avontuur! Echt super! Wat een adrenalinekick! Woorden schieten tekort om deze geweldige ervaring te omschrijven! Die vrije val kan mij niet lang genoeg duren. Gedurende deze val van 60 seconden bereiken we een snelheid van 200 km/uur. Echt toppie! Dan gaat de parachute open en kan ik van het uitzicht genieten. De adrenalinerush is dan snel voorbij, maar Rod vraagt of hij er wat spanning in mag brengen. Uiteraard! Hij haalt nog wat kunstjes uit en laat ons om onze as draaien. Wat is dit geweldig! En de prachtige omgeving maakt het plaatje helemaal af; een heerlijk zonnetje dat schijnt op een helder blauw meer omringd door bergen met sneeuw op de toppen.

De landing gaat er soepel; op de billetjes over het gras. Nog even zwaaien naar de camera en het avontuur is weer voorbij. Als ik van mijn parachute verlost ben, spring ik Martin bijna om van enthousiasme en lopen we snel naar de rest, die nu aan de beurt is voor de grote sprong. Ik heb een glimlach van oor tot oor, die de komende week niet meer van mijn gezicht geslagen kan worden. Verder heb ik alleen een beetje pijn aan mijn borsten, aangezien deze aardig afgekneld raakten toen de parachute werd opengetrokken, maar dat mag de pret niet drukken. Als echte skydiva wil ik een shirt en een fleece als herinnering aan dit geweldige avontuur.

Dan kijken hoe de anderen het ervan afbrengen. De bevindingen variëren nogal. De een vindt het niks, de ander vindt de vrije val het leukst en weer een ander heeft het meest van het parachutegedeelte genoten. Alleen Caroline is net zo enthousiast als wij (Martin en ik) zijn. Als iedereen zijn sprong heeft gemaakt, wachten we nog op onze dvd’s en gaan we met de grootste glimlach in de wereld terug naar de Crazy Monkey voor een welverdiende lunch.

Na de lunch maken we een wandeling naar Diamond Lake. We lopen naar een punt waar we even lekker gaan zitten in het gras en genieten van het prachtige uitzicht. Ik vraag Martin om een paar foto’s van mij te maken met dit prachtige uitzicht op de achtergrond. Helaas komen mijn hints niet helemaal aan en moet het een paar keer over. De oude zeikerds in de groep vinden dit blijkbaar erg hinderlijk en bemoeien zich hier mee. Jammer voor hen, maar ik heb er geen boodschap aan en Martin gelukkig ook niet. De rest begint aan de terugreis, waarbij de mogelijkheid bestaat om naar een hoger gelegen viewpoint te klimmen. Daar heb ik geen zin in, maar ik wil wel nog even genieten van het uitzicht, dus blijf ik alleen op het rustpunt achter. Hier zou ik echt uren kunnen zitten. Als de rest terug komt van het viewpoint loop ik met hen mee terug.

Terug in het dorp aangekomen, wil ik samen met Caroline de groepsfoto voor Bas gaan ontwikkelen. Als we willen vertrekken komen onze klimmers (Paul, Hanneke, Koen en Gerard) aan. Zij hebben vandaag een pittige wandelroute gelopen en komen nu met allemaal spannende verhalen op de proppen. De wandeling was erg lang en intensief en op een gegeven moment hadden ze het eigenlijk gezien. Op dat moment hadden ze echter nog de nodige uren voor de boeg. Plotseling zien ze een helikopter die een mountainbiker komt afzetten. Ze vragen de piloot om een lift en tot hun verbazing mogen ze mee. Het kan natuurlijk niet op tegen onze skydive ervaring, maar dit is op zich toch ook een sterk verhaal.

Uiteindelijk ga ik toch met Caroline het dorp in en als we de foto voor Bas hebben geregeld, duiken we nog een aantal winkeltjes in en koop ik een mooie grote houten onderzetter. Weer aangekomen bij het hotel maak ik het boekje voor Bas en spring ik lekker onder de douche.

Voor het eten kijk ik op de internetpc naar de foto’s van het skydiven en mail ik een kort verslag naar de thuisblijvers. Dan ga ik samen met Martin, Peter en Caroline bij Shooters eten. Daarna gaan we een potje biljarten bij Woody’s, waar we later vergezeld worden door Paul, Bas, Hanneke, Koen en Gerard.

Weer terug in het hotel vragen we bij de lobby of het mogelijk is de dvd van de skydive te bekijken. De pc kan het namelijk niet aan en ik wil natuurlijk wel weten of de dvd is gelukt. Het kan morgenochtend…

Terug naar boven

Wanaka – Queenstown

Ik sta op tijd op en ga snel naar de lobby om naar de dvd te checken. Kijkend naar het avontuur beleef ik het in gedachten weer… En alweer verschijnt die big smile!

Ik ontbijt samen met Martin, Caroline en Paul bij de Crazy Monkey. Daarna gaan we weer terug naar de lobby en als de hele club compleet is vertrekken we richting Queenstown. We maken een fotostop bij het oudste café van Nieuw Zeeland; het Cardrona Hotel.

Na een hele tijd onderweg te zijn geweest maken we een stop bij het Kiwi Birdlife Park. Hier kijken we naar de vogel- en reptielenshow. De show is erg vermakelijk. Na afloop kunnen we naar de kiwi’s. Deze zitten in het donker en het duurt even voordat mijn ogen hieraan gewend zijn. Na lang speuren zie ik dan toch een kiwi, al is het dan wel achter glas. Het is helaas te donker voor een foto en na de vogels een tijdje gestoord te hebben ga ik terug naar buiten. In plaats van het park verder te verkennen, ga ik lekker met Martin op het gras liggen in het zonnetje. Heerlijk relaxt!

Bas zet de hele club af in Queenstown en geeft ons de gelegenheid om zelf iets te ondernemen. Wij, de “gezellige” groep, beginnen met een stop bij Subway. Hier scoren we een lekker broodje, dat we opeten bij de pier. Daarna lopen we met z’n allen door Queenstown. Één voor één vallen mensen af tot uiteindelijk alleen Caroline en ik overblijven. We gaan op zoek naar typisch Nieuw Zeelandse muziek. Bas heeft ons wat tips gegeven. Om vijf uur moeten we weer terug zijn bij de bus zodat Bas ons terug kan brengen naar het Sherwood Manor Hotel.

Ik ga samen met hem naar de film Casino Royal en als de film afgelopen is gaan we samen op zoek naar een restaurant. Uiteindelijk komen we uit bij Fatz Cat, een Italiaans restaurant. Het eten is natuurlijk geen typische kerstmaaltijd, maar smaakt erg goed.

Na lekker getafeld te hebben gaan we terug naar het Sherwood Manor Hotel, waar ik me over geef aan de slaap. Morgen is het weer een spannende dag…

Terug naar boven

Queenstown

Vandaag is het weer vroeg opstaan. Om zeven uur is al het kerstonbijt voor de riverboarders (Hanneke, Koen, Bas, Martin en ik). Ruim een uur later worden we opgepikt door Mad Dog River Boarding en brengen ze ons naar de locatie. Hier krijgen we het materiaal uitgereikt en moeten we ons in het openbaar omkleden. Dan volgt de groepsfoto. Naast de foto met de hele club, willen we natuurlijk ook een foto van ons eigen groepje.

Dan gaan we met de bus naar het startpunt en krijgen we de instructie. We kunnen maar heel kort oefenen en worden nagenoeg gelijk in het diepe (letterlijk) gegooid. Ik heb er weinig vertrouwen in op deze manier… We starten met de moeilijkste rapids. Ik heb al met mijn been klem gezeten bij de rotsen en ben half verzopen na een paar rapids waar ik verkeerd in terecht ben gekomen. Ik dacht dat ik niet zo snel bang was, maar nu ben ik dat in elk geval wel. Ik ben bang dat ik zal verdrinken en wil eruit. Helaas behoort dat niet tot de mogelijkheden. De begeleiding is ontzettend slecht. Er zijn meer mensen die bang zijn en moeite hebben met de stroming, maar de begeleiders ontfermen zich niet echt over ons. Daarnaast geven ze ook nog tegenstrijdige instructies, wat ook niet echt vertrouwen wekt. Als ik huilend van angst in het water lig komt Bas mijn kant op en blijft bij me.

Als de rapids voorbij zijn, kunnen mensen bij toerbeurt achter de jetski hangen. Ik wil in eerste instantie niet, maar op aandringen van Bas en Koen doe ik het uiteindelijk toch. Dit is gelukkig wel leuk. Bij het eindpunt aangekomen kunnen nog wat stunts worden uitgehaald, maar ik heb het helemaal gehad met dit slecht georganiseerde spektakel en bedank voor de eer. Na afloop douchen (weer in het openbaar). Aangezien het aantal douchepunten beperkt zijn, sta ik samen met Koen onder de douche. Het is weer eens iets anders, zo’n jonge knul (geintje)…

We worden met de bus teruggebracht naar het hotel en krijgen onze foto-cd (welke thuis aangekomen de verkeerde foto’s blijkt te bevatten, maar wat ik uiteindelijk wel nog hersteld krijg) mee. We moeten snel onze tas pakken voor we verder gaan voor de lunch en het jetboating. Bijna alles is gesloten, dus uiteindelijk wordt het Turks uit het vuistje.

Om kwart voor twee verzamelen we voor het jetboating. Onze kapitein/stuurman Fraser zorgt ervoor dat het een spectaculair ritje wordt. Heerlijk! Het mocht van mij nog harder en stoerder, maar dit is wel kicken. Het water spat ons om de oren, maar ik kom er relatief droog vanaf. Martin heeft echter minder geluk. Hij zit precies op de verkeerde plek en krijgt constant de volle lading. Op een paar mensen na vindt iedereen het erg leuk. Na afloop kunnen we een foto kopen, wat ik natuurlijk ook doe.

Weer terug bij het hotel halen Koen en ik een grapje uit met Hilda. Zij is inmiddels zwaar gefrustreerd dat ze mij als kamergenootje heeft (wat overigens geheel wederzijds is) en speculeert aan de lopende band over alle mogelijke lovers die ik binnen de groep zou kunnen hebben. Koen komt de kamer op om zogenaamd met mij te douchen. Hilda’s mond valt bijna open van verbazing als wij samen in de badkamer verdwijnen en allerlei “verdachte” geluiden maken. Ik moet zo m’n best doen om niet in schaterlachen uit te barsten…

Het hotel heeft een hot tub, waar ik samen met Koen en Paul gebruik van maak. Als we het uiteindelijk gezien hebben, gaan we naar buiten. Daar loopt Martin niets vermoedend rond als we hem nat maken. Uiteindelijk ben ik zelf ook het haasje en wordt ik met handdoek en slippers in het zwembad gegooid. Fijn, die mannen!

Ik ga lekker douchen en ga daarna naar de kamer van Hanneke, waar ik Koen een kietelmassage geef.

Het kerstdiner van vanavond is het Crown Plaza geworden. Bas had in eerste instantie een boot willen regelen, maar er waren onvoldoende plaatsen dus dat feest ging niet door. Op 1e kerstdag zijn er niet veel alternatieven, dus is het uiteindelijk dit geworden. Ze proberen er iets leuks van te maken met christmascrackers, maar het blijft natuurlijk een hotel. Gezellig is het wel! In mijn christmascracker zit een heel wijze les:

A Climb up a tree and act like a nut.

Mijn kerstdiner bestaat uit een grilled salad, beef en wijn (die ik samen met Caroline en Koen meester maak). Bij de kassa staat een postbus voor de kerstman. Wel een leuk detail. Net voor middernacht zijn we terug in het hotel. Ik kruip nog even achter de internetpc en mail naar pap en mam en kruip daarna onder de wol. Na alle doodsangsten die ik vanochtend heb moeten doorstaan, ben ik wel toe aan een beetje rust…

Terug naar boven

Queenstown – Lumsden (farm stay)

Vandaag is het wederom op tijd opstaan, tas inpakken, ontbijten en om negen uur zijn we weer onderweg. We maken een lekkere wandeling bij het twelve mile delta track. Daarna zet Bas ons af in Queenstown. Ik kan hem overhalen met Caroline en mij mee te gaan om een cd te kopen en ga daarna met Caroline verder om te zoeken naar kraamtruitjes voor alle bevallende collega’s (Alex, Ruud en Luus). Na schattige exemplaren te hebben gevonden, gaan we weer terug naar de bus.

Onderweg stoppen we voor een ouderwetse stoomlocomotief. Even een fotoshoot en dan gaan we weer verder. Nadat we weer de nodige kilometers gereden hebben, zien we de Remarkables liggen. Ruige bergen met veel pieken die omgeven worden door een vlaag mist. Het zou zo het decor van een of andere spannende film kunnen zijn.

Vandaag hebben we allemaal een ander logeeradres vanwege de “farmstay”. Helaas is er 1 plek te weinig en ik heb me opgeofferd. Waarom ik dit heb gedaan weet ik echt niet meer. Ik word als laatste naar het logeeradres gebracht en verblijf bij Kathy Henderson. Kathy heeft nog twee gasten die enige tijd bij haar verblijven; Anya de Deense nanny en Lucy het Britse bloemenmeisje. Als Kathy nog druk in de keuken bezig is, zorgt Bas voor de muzikale ondersteuning. Na het diner met een vrij zwaar toetje, wil ik graag nog eindje gaan wandelen. De dames hebben geen interesse, dus trek ik er met Bas op uit. Daarna ga ik naar mijn kamer, die overigens erg comfortabel is, dus slapen moet wel lukken…

Terug naar boven

Lumsden – Te Anau (Millford Sound)

Als laatste op de farmstay aangekomen en nu ook nog als eerste moeten vertrekken. Tja, was toch niet zo’n slimme zet van me. Om kwart voor zeven zit ik al aan het ontbijt, samen met Kathy en Bas en nog geen half uur later zijn we onderweg naar de rest. Ik ben nog aardig moe, dus ik dut nog een beetje in de bus.

Als we iedereen hebben opgepikt vertrekken we naar Millford Sound. Onderweg hebben we, zoals gebruikelijk nog een aantal mooie fotostops. Bas brengt ons eerst naar een gigantisch lupinenveld in paars en roze tinten. Uiteraard wil iedereen hier een mooi plaatje van. Verder doen we onder andere nog een mooie waterval aan, waar we geconfronteerd worden met kea’s. Deze bijzondere vogels zijn gek op rubber. Op het eerste gezicht zijn ze niet bijzonder mooi, maar hun vleugels laten aan de onderkant een felle oranje kleur zien. Dat wil ik natuurlijk op de gevoelige plaat vastleggen en met hulp van Koen (die de vogels opjaagt) lukt dat. Wat ik niet in de gaten heb is dat terwijl ik een kea van dichtbij wil fotograferen een andere aan mijn kont zit te plukken. Er hangt blijkbaar een draadje los aan mijn broek en dat is erg interessant voor deze knabbelaar.

Om half twee ’s middags komen we aan in Millford Sound. Hier maken we een boottocht van twee uur. Het regent nagenoeg de hele tijd, maar op de een of andere manier past dit wel bij dit enorm indrukwekkende landschap. De bergen zijn enorm en zelfs het grootste schip of de hoogste waterval verdwijnen in het niet in dit landschap. Door de regen hangt er een spookachtige mist tussen de bergen, die het plaatje compleet maakt.

Als we de boot weer verlaten hebben, eten we ergens nog een hapje. Daarna heeft Bas nog een leuke verrassing voor ons geregeld. Er is een bioscoop waarin een prachtige natuurfilm van de Millford Sound wordt vertoond. Nagenoeg iedereen gaat mee en Bas heeft geen woord te veel gezegd over deze film. Ik krijg gewoon kippenvel, zo mooi. Iedereen is aardig onder de indruk en na afloop zijn de films (die ook te koop zijn) niet aan te slepen.

We rijden snel door, droppen de tas op de kamer en verzamelen om kwart over acht om bij de Chinees aan de Wong Road te gaan eten. Het eten is erg lekker en ik geniet van mijn wong ton met garlic prawns. Na afloop drink ik nog gezellig een wijntje, samen met Hanneke, Koen, Paul en Martin. Dan ga ik nog even op zoek naar een internetpc en net voor middernacht duik ik het bed in.

Terug naar boven

Te Anau – Mount Cook

Om half zeven gaat de wekker en begin ik weer aan het dagelijkse ritueel (opstaan, douchen, tas inpakken en ontbijten). Voor het ontbijt moeten we buiten de deur gaan eten, dus besluit ik samen met het vast clubje naar de bakery te gaan.

Dan vertrekken we naar onze volgende bestemming. Na een uurtje gereden te hebben, maken we een tussenstop voor een wandeling bij de Rainbow ridge. Het is een mooie wandeling, waarbij ik met Hanneke samen de vele mooie details fotografeer. Het is een mooie, beetje mysterieuze omgeving met veel verschillende soorten mos. We zijn al ruim anderhalf uur onderweg als Hanneke opeens warme chocolademelk en koekjes tevoorschijn tovert. Hoe doet ze dat toch? We installeren ons in het zachte mos en genieten van deze welkome versnapering.

Na zo’n tweeënhalf uur gewandeld te hebben rijden we naar onze lunchstop bij de “garage” Five Rivers Station. Naast de lunchgelegenheid is er ook een klein winkeltje bij met apart kunstwerken. Ik zie een hele mooie metalen schijf, die mooi boven het bed zou hangen. Ik weet echter niet hoe ik dit exemplaar de rest van de reis mee krijg zonder het te beschadigen, dus besluit ik ‘m te laten hangen. Ook zie ik een mooie groene glazen ketting. Het motief moet water voorstellen. Dit kan ik natuurlijk niet laten hangen.

Een aantal toppers binnen onze groep hebben een bungeejump geboekt. Wat zou ik dit zelf ook graag willen. De bungeejump is op de locatie die bekend staat als bakermat van de bungee. Martin springt als eerste en lijkt wel een professional. Hij springt met een prachtige duik en vol zelfvertrouwen van het platform. Dan is Alike aan de beurt. Na heel veel twijfel, oorverdovende aanmoedigingen van ons als publiek en natuurlijk de steun van haar mannetje, springt ze uiteindelijk. Erg overtuigend en charmant is het niet, maar ze doet het toch. Als laatste is Marcel aan de beurt en als iedereen weer boven is, gaan we weer verder.

Op weg naar onze slaapplaats, rijden we door de Lindispas waar we een fotostop maken. Het schaduweffect op de bergen is prachtig.

Bij de Mount Cook Chalets aangekomen, mogen we zelf een kamerindeling maken. Ik ben blij dat ik eindelijk zelf kan kiezen met wie ik een kamer deel en ga samen met Hanneke, Koen en Martin in een huisje. Ik plof in het 2-persoons bed en laat een vrijwilliger naast me slapen. Mijn oog is eigenlijk gevallen op Martin, maar die durft het blijkbaar niet aan, dus wordt het Hanneke.

Terug naar boven

Mount Cook – Christchurch

We starten de dag (na een goed ontbijt) met een wandeling bij Mount Cook. Samen met Alike, Caroline en Martin trek ik erop uit. Een aantal zien het niet zitten om te wandelen en blijven in de bus wachten. We krijgen beperkt de tijd om een wandeling te maken, maar we willen wel graag tot aan het meer lopen. De kopgroep (de snelle wandelaars Paul, Hanneke, Koen, Peter en Gerard) lopen al snel ver vooruit. Als de tijd er al meer dan de helft op zit, zijn we nog niet bij het meer aangekomen en zien we de kopgroep inclusief Bas alweer terug komen. Na kort overleg met Bas krijgen we wat extra tijd en kunnen we toch tot het meer doorlopen. Het is stevig doorlopen. Het meer is mooi en er drijft zelf een kleine ijsberg in. Snel mee op de foto en weer terug naar de bus. Onderweg begint het te druppelen, dus we versnellen nog meer. De druppels zijn al snel weggetrokken en we zijn getuige van een mooie regenboog.

De bushangers zijn een beetje uitgehangen als we bij de bus aankomen. Tja, ze hadden natuurlijk ook gewoon mee kunnen gaan…

We rijden naar de City Central Motor Inn. Ons laatste verblijf in Nieuw Zeeland. Ik heb geen zin meer om Christchurch nog in te gaan en ga mijn tas pakken voor de terugreis. De meesten hebben weinig behoefte om nog een stad te bezoeken, dus met een gezellig groepje blijven we bij de Inn en nadat iedereen zijn tas heeft ingepakt, bivakkeren we gezellig op het terras.

Vanavond is het afscheidsdiner. Met de Gondola gaan we naar het restaurant, waar we een prachtig uitzicht hebben op de stad. We zorgen dat we met de gezellige club bij elkaar zitten, zodat de afsluiting ook echt feestelijk is. Samen met Koen bedank ik Bas namens de hele groep en overhandig ik hem het boekje met de groepsfoto, waarin iedereen een persoonlijke boodschap voor Bas heeft geschreven. Daarnaast overhandig ik hem de envelop met fooi. Een aantal mensen hebben een gepaste dikke fooi gegeven, maar er zijn ook enkele mensen die een schandalig lage bijdrage hebben geleverd. Natuurlijk heeft ieder het recht zelf te bepalen wat hij/zij geeft, maar dit soort bedragen zijn gewoon een belediging voor de manier waarop Bas zijn best heeft gedaan om het iedereen naar z’n zin te maken. In een onderonsje vertel ik hem dan ook dat zijn bijdrage door de overgrote meerderheid ruim gewaardeerd is en dat slechts enkelen een ander beeld hebben.

Na snel door het boekje te hebben gebladerd, beantwoord Bas ons afscheidscadeau met een gepaste speech en vraagt Martin of hij zijn stukje mag voorlezen omdat hij het zo mooi geschreven vindt. Ik ben blij dat Martin akkoord geeft, want als Bas klaar is hiermee zit ik met tranen in mijn ogen en heeft bijna iedere vrouw in het gezelschap een brok in haar keel. Stille wateren diepe gronden gaat in dit geval echt op…

Terug naar boven

Christchurch – Auckland – Kuala Lumpur (vlucht)

Helaas zit de vakantie erop en moeten we al heel vroeg aan de erg lange terugreis beginnen. Onze vlucht met Qantas van Christchurch naar Auckland vertrekt al om 7 uur ’s ochtends. Ik heb wat stenen meegenomen en tot mijn opluchting mag mijn bagage toch mee zonder bijbetaling. Wel voorzien van het label “heavy lugage” maar dat mag geen naam hebben. We nemen nogmaals afscheid van Bas. Zijn betrokkenheid en enthousiasme heeft de meesten zo geraakt, dat het afscheid zwaar valt.

Na een korte vlucht van iets minder dan anderhalf uur komen we aan in Auckland. Helaas is het nu minder goed geregeld dan op de heenreis. In Auckland moeten we een klein zes uur wachten. Te lang om je goed te vermaken op het vliegveld en te kort om van Auckland te genieten.

Met Malaysia Airlines vervolgen we onze reis naar Kuala Lumpur. We vertrekken om 14.10 uur en komen rond 20.00 uur aan. Ik zit lekker naast Martin en we hebben de hele middenrij voor ons alleen. Ik probeer lekker te slapen en mag Martin gebruiken als kussen. Halverwege de vlucht hebben we plots te maken met flinke luchtzakken. Ik lig te slapen, maar zou uit mijn stoel zijn gevlogen als ik de seatbelt niet om had gehad. Zo heftig heb ik het nog nooit meegemaakt.

En dan wordt het lang wachten… We proberen de tijd te doden met pesten (kaarten). Op een gegeven moment zijn we zo doodmoe, dat e.e.a. gewoon aan ons voorbij gaat. Uiteindelijk zijn Martin, Caroline en ik nog over en liggen enorm in een deuk vanwege hele flauwe grapjes zoals “het is groen en skiet van de berg… een skiwi”. De tranen rollen echt over mijn wangen en ik kom niet meer bij van het lachen. Een aantal andere groepsgenoten lopen voorbij en zien de humor er niet van in. Tja, vermoeidheid kan tot een ander zicht op humor leiden.

Terug naar boven

Kuala Lumpur – Amsterdam (vlucht)

Met een vertraging van drie kwartier vertrekken we om half een ’s nachts naar Amsterdam. Ik ben echt helemaal kapot als ik om twintig voor zeven ’s ochtends op Schiphol aan kom. Met tranen in de ogen, nemen we afscheid van elkaar. Voordat ik naar huis ga, drink ik eerst nog een kopje thee met Martin en Peter. Daarna is het toch echt tijd om afscheid te nemen. Bij het perron geef ik Martin een stevige knuffel en ga ik alleen naar huis. Gelukkig zijn we elkaar binnenkort weer op de reünie…

Terug naar boven